Ανακατεύθυνση στο portal kavos news

Ο ύπνος της Ανδριανουπόλεως.....δια χειρός Θοδωρή Γκόνη

Θοδωρής Γκόνης Με μακρά θητεία στην τέχνη της υποκριτικής, στη θεατρική σκηνοθεσία και στο τραγούδι,αξέχαστη έχει μείνει η μακρά συνεργασία του, ως στιχουργού, με τον Νίκο Ξυδάκη. 
   Είναι κι ένας απέριττος πεζογράφος με έντονα λυρική αύρα. Το βιβλίο του «Ο ύπνος της Ανδριανουπόλεως -Κείμενα της Θητείας στον Βορρά» (εκδόσεις Άγρα, σελ. 201) αποτυπώνει την εμπειρία του από την παραμονή του κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών στη Βόρεια Ελλάδα (πρώτα στις Σέρρες και κατόπιν στους Φιλίππους και τη Θάσο), όπου ανέπτυξε εκτεταμένη επαγγελματική δραστηριότητα.

Γεννημένος στην Αργολίδα και με καταγωγή από την Αρκαδία, ο Γκόνης έκανε καριέρα ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στην Αθήνα, καταλήγοντας με αυξημένες διοικητικές ευθύνες και καλλιτεχνικές υποχρεώσεις στο βορειοελλαδίτικο τοπίο, που διαπερνά τα γραπτά του απ' άκρου εις άκρον, για να συναντηθεί ξαφνικά με τις παιδικές του εικόνες από την Πελοπόννησο, αλλά και με τις ενήλικες εντυπώσεις του από την κοσμοχαλασιά της αθηναϊκής μεγαλούπολης.
...δια χειρός Θοδωρή Γκόνη                                                                                                                                                                                                                                                    Τα μικρά, εξαιρετικά σύντομα κείμενα που φιλοξενούνται στη συλλογή «Ο ύπνος της Ανδριανουπόλεως»  ...δια χειρός Θοδωρή Γκόνη δύσκολα χαρακτηρίζονται διηγήματα, αφού σπανίως έχουν να αφηγηθούν κάποια συγκεκριμένη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Τα πεζά θυμίζουν περισσότερο τα τραγούδια του: μιλούν για την επαρχία ή την πόλη (απευθύνοντας ύμνους πρωτίστως στην ομορφιά και το μυστηριακό σύμπαν της φύσης) με έναν αφαιρετικό, σχεδόν υπερβατικό τρόπο, που αποκαλύπτει και το εύρος των εκφραστικών του δυνατοτήτων.                                                                                                                                                                                                  Γρήγορα συνειδητοποιεί κανείς πως εκείνο που παίζει εδώ τον βασικό ρόλο δεν είναι η πλοκή και η λογική συνοχή της αφήγησης ή οι σχέσεις μεταξύ των προσώπων τα οποία συμμετέχουν στη δράση, αλλά το βλέμμα του ποιητή, που έρχεται να συνδυαστεί με το βλέμμα του ηθοποιού και του σκηνοθέτη.