«Ομορφοι και
Ηττημένοι»
ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ
.....Τραγουδώντας τις διεκδικήσεις της νέας γενιάς
Από τις Σέρρες εκείνος. Από τα Γρεβενά εκείνη. Στα 29 του εκείνος. Στα 27 εκείνη. Ηρθαν στην Αθήνα πριν από μερικά χρόνια, με βασική αποσκευή το μεγάλο όνειρο της μουσικής.
Και
σιγά...
σιγά... το 'καναν.... πραγματικότητα. Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης με τα τραγούδια του, μικρές ιστορίες δηλαδή, που με αξιοπρόσεκτα καλό στίχο βιογραφούσαν, άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε με χιούμορ, ολόκληρη τη γενιά του. Η Μαρία Παπαγεωργίου, με μια φωνή ευρύτατης γκάμας, που της επιτρέπει να πειραματίζεται ακόμη και με τζαζ βοκαλισμούς, να ανοίγεται στη ροκ, να χρωματίζει με τη δική της προσωπικότητα όσα τραγούδια λέει, του Αλέξανδρου ή άλλων, αλλά κι όσα γράφει πότε πότε μόνη της. Ετσι έγιναν ένα ταλαντούχο δίδυμο που, συνδυάζοντας τα τραγούδια της δισκογραφικής τους συνεργασίας «Ομορφοι και Ηττημένοι» (Legend-Μικρός Ηρως), τα λίγο παλαιότερα του Αλέξανδρου (από το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ«Φυσάει εδώ αλλιώς ο αέρας» - Μικρή Αρκτος), αλλά και τα ολοκαίνουργια ακόμη ενός κοινού άλμπουμ υπό έκδοση, με άλλα αγαπημένα τους ελληνικά και ξένα τραγούδια σε δικές τους διασκευές, εμφανίζεται κάθε Σάββατο, μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, στη μικρή μουσική σκηνή «Πυρήνας». Αν δεν τους ξέρετε ήδη, αξίζει να τους ανακαλύψετε....... Κι αν τους ξέρετε, διαβάστε πώς «χαρτογράφησαν» τη ζωή και τη γενιά τους...... Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ.
Στην Αθήνα πώς ήρθατε; Αλ. Εμμ.: «Αφορμή ήταν οι ακροάσεις της Μικρής Αρκτου. Ηθελα να 'ρθω και νωρίτερα, κάποτε που έψαχναν στο "Σταυρό του Νότου" τραγουδιστές, αλλά δεν μ' άφησαν οι δικοί μου. Δεν είχα τελειώσει και τη σχολή μου, ΤΕΙ Δομικών Εργων. Ηρθα πάντως αποφασισμένος να μείνω».
Μ.Π.: «Εγώ ήρθα για να σπουδάσω οικονομικά. Οι γονείς μου μού έλεγαν το κλασικό: "Παιδί μου, και να θέλεις να γίνεις μουσικός, πάρε πρώτα ένα πτυχίο καλού-κακού"».
Ποιες ήταν οι επιρροές σας;
Μ.Π.: «Εμένα βασική επιρροή ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Εκείνος έπαιζε πιάνο κι εγώ, παρ' όλο που δεν άκουγα καθόλου ελληνική μουσική, πρώτα άρχισα να παίζω ένα τουμπερλέκι που μου είχαν πάρει οι γονείς μου. Οι δυο μας παίζαμε κάθε μέρα, με πάθος, το "Χαράτσι" του Νίκου Παπάζογλου».
Αλ.Εμμ.: «Εμένα μ' επηρέασε ο θείος μου ο Γιώργος, που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε στην παρέα Λοΐζο, Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη. Θυμάμαι από μικρός να συγκινούμαι απίστευτα με όλα αυτά. Κάποια στιγμή, πήρα και μια κιθάρα και απευθύνθηκα κατ' αρχάς σ' αυτόν, για να μου μάθει τα πρώτα ακόρντα. Παίζαμε μαζί σε οικογενειακές γιορτές. Κι ύστερα, όταν εκείνος αγόρασε μπαγλαμά κι άρχισε τα ρεμπέτικα, έμαθα κι από εκεί πολλά».
Το γνωστότερο τραγούδι της συνεργασίας σας είναι «Η γενιά των 700 ευρώ». Τείνει να γίνει το αισιόδοξο δεδομένο...
Αλ.Εμμ.: «Αυτό το τραγούδι γράφτηκε όταν ακόμα ο βασικός μισθός ήταν πάνω από 700 ευρώ. Τώρα........
Πολιτική .....
Τι σκέφτεστε για ό,τι περνάμε ως χώρα;
Αλ.Εμμ.: «Οτι πρέπει να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε, αλλά όχι την παλιά μας ζωή. Να διεκδικήσουμε καινούργια πράγματα, καινούργιο ήθος στην πολιτική, καινούργιο οικονομικό σύστημα. Είναι κρίμα να παλεύουμε για να γυρίσουμε στον "υγιή καπιταλισμό", που δεν υπήρξε ποτέ υγιής»...................