Η απάντηση του... Θανάση
Παπακωνσταντίνου
Γεια σας.Είμαι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και θα ήθελα να παρουσιάσω το δικό μου μικρό κομμάτι της αλήθειας που μου αναλογεί,χωρίς να παραγνωρίζω την αλήθεια της κυρίας που έγραψε το κείμενο (ΕΔΩ),αλλά και όλων των άλλων που ασχολήθηκαν με το θέμα.
Δεν γνωρίζω τη διαδικασία μέσω του facebook, γι’ αυτό απευθύνομαι σ’ αυτό το blog, με την ελπίδα ότι θα φτάσει «στα χέρια» της άμεσα ενδιαφερόμενης αλλά και αυτών που με κατηγορούν ή με υπερασπίζονται.
Πρώτα θα αναφερθώ-όσο πιο λακωνικά γίνεται- σε κάποια γενικότερα ζητήματα που με ταλανίζουν,σε κάποιες απόψεις που ενστερνίζομαι και που,έχοντας μια δυναμική σχέση με τον αυθορμητισμό και το χαοτικό της ύπαρξης, με οδηγούνε σε μια στάση ζωής και όχι σε κάποια άλλη .Ύστερα θα αναφερθώ και στο συγκεκριμένο.
α)Σε σχέση με τη μουσική(και γενικότερα την τέχνη):
Η μουσική είναι βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Έρχεται να στηρίξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βάλεται από εξωτερικούς εχθρούς(απάνθρωπες εξουσίες,άπληστα ανθωποειδή,που σαν θεοί μοιάζουν τον ήλιο ,το ψωμί και το θάνατο) αλλά και από εσωτερικές συγκλονιστικές διαδικασίες.
Για να έχει αυτή τη λυτρωτική δύναμη το δημιούργημα, ο δημιουργός θα πρέπει να γεννά με τη μέγιστη αγνότητα ,την αφέλεια του νηπίου. Νά αφήσει τη λάβα να τιναχτεί απ’ τα σωθικά του αρχέγονα. Ο Τσέζαρε Παβέζε έλεγε χαρακτηριστικά,ότι κάθε προσπάθεια να κατευθύνει κανείς αυτό που πηγάζει από μέσα του,το αποδυναμώνει. Έτσι λοιπόν δεν πιστεύω στη στρατευμένη τέχνη. Γι αυτό και τα τραγούδια μου είναι εν μέρει ακατανόητα στιχουργικά. Έχω γράψει συχνά με αυτόματη γραφή,λειτουργώντας ως ενδιάμεσο τυχερό-άτυχο ανθρωπάκι... συνεχίζεται ΕΔΩ