«Στις εκλογές του Μαΐου πολλοί, πάρα πολλοί ήσαν εκείνοι που πήραν αποστάσεις και καταψήφισαν τα δύο κόμματα που ως τότε διαχειρίζονταν την αστική πολιτική και αλληλοδιαδέχονταν το ένα το άλλο στην κυβέρνηση: το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Στις εκλογές που έρχονται αυτό το πρώτο βήμα πρέπει να ολοκληρωθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψτε μου να είμαι σκληρός, διασκεδάζει με την αγωνία των εργαζομένων. Τους υπόσχεται τον ουρανό με τ' άστρα χωρίς σε τίποτε να θίγει την πηγή του κακού: την Ευρωπαϊκή Ενωση και όλο το πλέγμα των καπιταλιστικών - ιμπεριαλιστικών οργανισμών που κανοναρχούν τις πολιτικές που μας οδήγησαν ως εδώ - τις πολιτικές του Μάαστριχτ και των Μνημονίων. Μέσα από αυτούς, μας κοροϊδεύει, θα βρούμε τις λύσεις και τη θεραπεία. Προς το παρόν ψάχνει να βρει τον τρόπο ο ίδιος, ρίχνοντας καθημερινά "νερό στο κρασί" του πάλαι ποτέ "ριζοσπαστικού" πολιτικού του προγράμματος: η αναγκαία "ευθυγράμμιση" ενόψει εξουσίας - έξοχα αποκαλυπτική για το πόσο γρήγορα προσαρμόζεται σε καταστάσεις που ως εχτές λοιδορούσε στις πλατείες των "κινημάτων".
Μπορεί κανείς να διαφωνεί με το ΚΚΕ: με τη θεωρία του, την πολιτική του, την τακτική του ή ό,τι άλλο. Ας δει όμως το μεγάλο σκηνικό, τις ουσιαστικές τομές στον κοινωνικό ιστό - το κεφάλαιο από τη μια, τους εργαζόμενους από την άλλη. Ας δει προσεκτικά πού στέκεται ο καθένας από αυτούς που ζητάνε την ψήφο του. Το ΚΚΕ - με όλες τις αδυναμίες του - βρισκόταν πάντοτε εκεί που λέει ότι βρίσκεται: με τους πολλούς, με τον κόσμο του μόχθου. Οι άλλοι πού βρέθηκαν, πού βρίσκονται, πού θα βρεθούνε;
Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι συνειδητή πράξη πολιτικής, κοινωνικής επένδυσης. Με το νου μας στην επομένη των εκλογών, να τη δούμε ως τέτοια».