Αγορανομική διάταξη επιτρέπει την διάθεση ληγμένων προϊόντων;!
Το ότι η διατροφή του ελληνικού λαού δεν απέχει πολύ από την αλίευση στους κάδους απορριμμάτων αποτελεί κάτι το «αναμενόμενο» αν παρακολουθήσει κανείς τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες. Αυτό όμως που κάνει πιο δύσπεπτη την κατάσταση είναι το να έρχεται το επίσημο κράτος να μας το τρίψει στην μούρη. Ο λόγος περί της νέας αγορανομικής διάταξης για την διάθεση «τροφίμων περασμένης διαθεσιμότητας» που δημοσιοποίησε ο Ε.Τ. στις 8/10/2012. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τίποτε άλλο από την νομιμοποίηση της διάθεσης ληγμένων προϊόντων στους καταναλωτές αρκεί να είναι φθηνότερα.
Συγκεκριμένα, βάσει τις εν λόγω διάταξης, «επιτρέπεται η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, πλην όσων προσδιορίζονται από την κείμενη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά και θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα η φράση «ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ».
Ουσιαστικά η διαφοροποίηση δεν είναι πολύ δύσκολη καθώς αφορά όχι τα προϊόντα που έχουν ημερομηνία λήξης αλλά όσα αναγράφουν “ανάλωση κατά προτίμηση”.
Όπως αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος στα τρόφιμα αυτά δεν θα επιτρέπεται η παράταση στην εμπορία τους.
Σύμφωνα με το ακριβές κείμενο της διάταξης, ο χρόνος διάθεσης των προϊόντων, δεν μπορεί να υπερβαίνει κατά περίπτωση:
-Τη μία εβδομάδα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή ημέρας και μήνα.
-Τον ένα μήνα, στην περίπτωση των προϊόντων, των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα, δηλώνεται με την αναγραφή μήνα και έτους .
-Τους τρεις μήνες, στην περίπτωση των προϊόντων, των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα, δηλώνεται με την αναγραφή μόνο του έτους.
Να ’ναι καλά οι άνθρωποι που σκέφτονται και προστατεύουν την υγεία μας! Τώρα το γιατί μπαίνουν οι ημερομηνίες στις συσκευασίες, προϊόν υποθέτω κάποιας επιστημονικής έρευνας λίγο ως πολύ τεκμηριωμένης, (αφού έγινε αποδεκτή και από τις εταιρείες που έχουν κάθε συμφέρον να πουλάνε χωρίς περιορισμό), αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους συντάκτες της αγορανομικής διάταξης. Μπορεί επίσης να τους προτείνει κάποιος να έρχονται εδώ και τα ληγμένα της Μέρκελ, αν δεν το έχουν ήδη σκεφτεί.
Τώρα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σε μια Ελλάδα που υφίσταται πολιτικές και πολιτικό προσωπικό που η ημερομηνία λήξης του χάνεται στα βάθη της μεταπολεμικής μας ιστορίας, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς;
Συγκεκριμένα, βάσει τις εν λόγω διάταξης, «επιτρέπεται η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, πλην όσων προσδιορίζονται από την κείμενη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά και θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα η φράση «ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ».
Ουσιαστικά η διαφοροποίηση δεν είναι πολύ δύσκολη καθώς αφορά όχι τα προϊόντα που έχουν ημερομηνία λήξης αλλά όσα αναγράφουν “ανάλωση κατά προτίμηση”.
Όπως αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος στα τρόφιμα αυτά δεν θα επιτρέπεται η παράταση στην εμπορία τους.
Σύμφωνα με το ακριβές κείμενο της διάταξης, ο χρόνος διάθεσης των προϊόντων, δεν μπορεί να υπερβαίνει κατά περίπτωση:
-Τη μία εβδομάδα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή ημέρας και μήνα.
-Τον ένα μήνα, στην περίπτωση των προϊόντων, των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα, δηλώνεται με την αναγραφή μήνα και έτους .
-Τους τρεις μήνες, στην περίπτωση των προϊόντων, των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα, δηλώνεται με την αναγραφή μόνο του έτους.
Να ’ναι καλά οι άνθρωποι που σκέφτονται και προστατεύουν την υγεία μας! Τώρα το γιατί μπαίνουν οι ημερομηνίες στις συσκευασίες, προϊόν υποθέτω κάποιας επιστημονικής έρευνας λίγο ως πολύ τεκμηριωμένης, (αφού έγινε αποδεκτή και από τις εταιρείες που έχουν κάθε συμφέρον να πουλάνε χωρίς περιορισμό), αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους συντάκτες της αγορανομικής διάταξης. Μπορεί επίσης να τους προτείνει κάποιος να έρχονται εδώ και τα ληγμένα της Μέρκελ, αν δεν το έχουν ήδη σκεφτεί.
Τώρα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σε μια Ελλάδα που υφίσταται πολιτικές και πολιτικό προσωπικό που η ημερομηνία λήξης του χάνεται στα βάθη της μεταπολεμικής μας ιστορίας, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς;