Είναι μακάβριο αυτό που θα γράψω, αλλά πιστεύω ότι τα καταφέρνω πολύ καλά στις νεκρολογίες! Στην πραγματικότητα, είμαι καλός στο να τιμώ τη μνήμη ανθρώπων που γνώρισα και με σημάδεψαν στην καριέρα και στη ζωή μου, αλλά και ανθρώπων τους οποίους εκτίμησα ή αγάπησα εκ του μακρόθεν. Ένας από δαύτους αναπαύεται από χθες όχι στη γειτονιά των αγγέλων, αλλά "στων αγγέλων τα μπουζούκια", που γράφει (στο ποίημα του) ο Μάνος Ελευθερίου και το τραγούδησαν ο Μιχάλης Δημητριάδης και η Ελένη Τσαλιγοπούλου...Βάζω από την αρχή τα τραγούδια, την ποίηση και γενικώς την τέχνη σε αυτή την υπόθεση, διότι κι ο Παναγιώτης Σπύρου ήταν ένας αρτίστας στο είδος του: ένας βιρτουόζος του νυστεριού, ένας ρέκτης της ιατρικής ο οποίος τόλμησε να ξεπεράσει τα ταμπού και να κάνει την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς στη Θεσσαλονίκη, την πρώτη τοποθέτηση μηχανικής καρδιάς στην Ελλάδα,, την πρώτη παράλληλη μεταμόσχευση καρδιάς-πνευμόνων, την πρώτη μεταμόσχευση ζεύγους πνευμόνων και άλλες λεπτές και ριψοκίνδυνες επεμβάσεις που μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να τις... διανοηθεί!
Τον Σπύρου είχα την τύχη και τη χαρά να τον γνωρίσω, εκείνες τις μεγάλες Πέμπτες της δεκαετίας του ΄80: στο Αλεξάνδρειο, στο Ακρόαμα, στο Gallery και αλλαχού, κοινώς όπου "μπάσκετ και χαρά, η Βασίλω πρώτη"! Ένας πρωτοποριακός επιστήμονας, ένας φανατικός φίλαθλος (του Αρεως, βεβαίως), μα πάνω απ' όλα ένας υπέροχος άνθρωπος. Λάθος: ένας υπέροχος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με γράμματα κεφαλαία για να ξεχωρίζει αυτός ο τίτλος τιμής...
Η οικογένεια του Αρεως θα αργήσουν να βγάλουν τις μαύρες πλερέζες: στις 18 Ιουνίου του 2011 έφυγε πρώτος από τη ζωή ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, αλλά μέσα στο 2012 έπεσε στ' αλήθεια περονόσπορος: στις 29 Φεβρουαρίου άφησε την τελευταία πνοή του ο Βασίλης Τσιβιλίκας, στις 18 Ιουνίου εκδήμησε ο Αλκέτας Παναγούλιας, στις 30 Αυγούστου τον ακολούθησε ο (δημοσιογράφος) Δημήτρης Γουσίδης (που ήταν Αρης, αλλά και Ηρακλής), στις 7 Σεπτεμβρίου πήρε το δρόμο προς τα πάνω ο Ανέστης Πεταλίδης και χθες ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για τον Σπύρου. Τώρα μπορούν να κάθονται και να σχολιάζουν τους πάντες, να κουτσομπολεύουν και -εφόσον βρουν κάποιο αυτοκίνητο- να κατηφορίσουν με την όπισθεν από τον Παράδεισο έως του Χαριλάου!
Δεν το βγάζω από το νου μου αυτό, ούτε είναι προϊόν της διεστραμμένης φαντασίας μου: πρόκειται για αληθινή ιστορία με πρωταγωνιστές τον συχωρεμένο τον Σπύρου και τον άλλοτε πρόεδρο της ΠΑΕ Αρης (στα μέσα της δεκαετίας του 80), Δήμο Δασυγένη, που ήταν σεσημασμένος για τις πλάκες και τα γλέντια του. Λένε κιόλας μια ιστορία για το τι έβαλε ο αθεόφοβος ένα βράδυ μέσα σε μια σαμπανιέρα στα μπουζούκια...
Μια φορά, λοιπόν, που δεν είχαν τι να κάνουν ο Σπύρου και ο Δασυγένης σκέφτηκαν να καταπολεμήσουν την ανία τους με ένα παράτολμο εγχείρημα: μπήκαν στο αυτοκίνητο του Σπύρου και -όπως αναφέρει ο αστικός μύθος-κατέβηκαν με την όπισθεν από το Πανόραμα έως την πλατεία Αριστοτέλους!
Δεν ξέρω αν αυτά είναι υπερβολές του κιτρίνου Τύπου, που έλεγε κι ο ναύαρχος Γελεβουρδέζος στην κωμωδία "Δεσποινίς διευθυντής", αλλά δεν με εκπλήσσουν κιόλας: αυτός ο άνθρωπος ήταν ικανός για όλα!
Η Θεσσαλονίκη είχε ή και έχει ακόμη τους δικούς της "ιεροφάντες": την τραγούδησε η Μαρινέλλα, τη ζωγράφισε ο Λουκάς Βενετούλιας, την έκανε διήγημα και ποίημα ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, τη φωτογράφισε ο Γιάννης Κυριακίδης , μα ο Σπύρου της έκανε πιο πολλά: τη χειρούργησε και ταυτόχρονα την ήπιε, την κάπνισε και τη γλέντησε όσο κανείς άλλος!
Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου, αλλά δεν έχω ακούσει κιόλας ιστορίες που να εικονογραφούν έναν bon vivant, όπως για τον Σπύρου. Κατά πάσα πιθανότητα αυτός ο τρόπος ζωής δεν συνάδει με το προφίλ ενός γιατρού και δη ενός καρδιοχειρουργού, αλλά ο Σπύρου ήταν γνήσιος κι αυθεντικός ακόμη και στις (θεωρούμενες ως αμαρτίες του): ναι, ξένιζε, ου μην και σόκαρε η εικόνα του γιατρού που ενώ φορούσε την πράσινη μπλούζα και το σκούφο και έμπαινε στο χειρουργείο, κατέβαζε ένα ποτήρι ουίσκι και κάπνιζε ένα πούρο, αλλά, όπως έλεγαν και οι Λατίνοι, "de gustibus et coloribus non est disputandum"...
Κοινώς, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα !
Τον ρώτησε με έκπληξη και μια δόση αμφιβολίας κάποτε ο γιος ενός ασθενούς του "πώς γίνεται αυτό;" κι ο Σπύρου τον αποστόμωσε: "Καρντάση, αν δεν πιω κι αν δεν καπνίσω, τρέμει το χέρι μου"!
Ο καθείς και τα όπλα του, λένε. Η ο καθείς και τα χούγια του, άλλωστε όπως έγραψε κι ο Καζαντζάκης, "η ζωή είναι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κι αλίμονο στον που δε μέθυσε"!
Παρεμπιπτόντως ο Σπύρου έπινε, κάπνιζε και γλεντούσε, αλλά έτρωγε ελάχιστα. Έκανε πάντως πού και πού τις ατασθαλίες του, αλλά περισσότερο για πλάκα: μια φορά μέσα στα άγρια μεσάνυχτα στην ταβέρνα του Διαμαντή, στη Σήβηρη της Χαλκιδικής παρόντων επίσης του Ιωαννίδη, του Ιβκοβιτς έπαιζαν το παραδοσιακό "μπουρλότο", αλλά κάποια στιγμή πείνασε και παράγγειλε 200 κιλά καρπούζι!
Αργούσε όμως να έρθει η παραγγελιά και (λένε πως) έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε στον αέρα για να κάνει πλάκα στον μαγαζάτορα!
Τα γλέντια του στα μπουζούκια της Θεσσαλονίκης υπήρξαν μνημειώδη: ένα βράδυ μαζί με τον Πεταλίδη και τη Μαρινέλα, αγγάρεψαν τον Γιωργή Μπουσβάρο κι αφού πέρασαν από την προπόνηση της εφηβικής ομάδας του Αρεως, στη συνέχεια πήγαν για φαγητό και κατέληξαν στην "Πύλη του Αξιού", όπου τραγουδούσε ο Πάριος. Κάποια στιγμή τελείωσε το πρόγραμμα, αλλά αυτοί δεν το κουνούσαν ρούπι. "Δεν έχω άλλη φωνή" είπε γελώντας ο Πάριος και τότε ο Σπύρου του έδειξε τη Μαρινέλα δίπλα του και τον κάλεσε να συνεχίσουν το γλέντι στο τραπέζι. Όταν σηκώθηκαν να φύγουν ήταν σχεδόν μεσημέρι!
Α, για να μην το ξεχάσω: εκείνο το βράδυ δεν κέρασε ο Σπύρου, αλλά ένας από τους θεραπευμένους ασθενείς του, που του χρωστούσαν αιώνια ευγνωμοσύνη: κι όχι όποιος κι όποιος, αλλά ο τότε πρωθυπουργός της Αλβανίας Ραζίμ Αλία, τον οποίο είχε εγχειρήσει πριν από λίγο καιρό...
Όντως οι ασθενείς του δεν τον ξεχνούσαν ποτέ και επειδή συνήθως δεν τους έπαιρνε λεφτά, προσπαθούσαν να του ξεπληρώσουν αλλιώς τη μεγάλη υποχρέωση. Ένας από αυτούς, ταξιτζής στο επάγγελμα, επί είκοσι συναπτά έτη, κάθε μέρα, με καύσωνα ή με χιονιά, αγόραζε μια μπουγάτσα με κρέμα και μια με τυρί (όπως τις λένε οι Σαλονικιοί) και του τις άφηνε στο θυρωρείο του νοσοκομείου "Παπανικολάου". Επειδή ήταν λιγόφαγος, ο Σπύρου δάγκωνε ένα κομμάτι από κάθε μια και το υπόλοιπο το μοίραζε στις νοσοκόμες και τους τραυματιοφορείς!
Ο Αρης ήταν η μεγάλη αγάπη του, άλλωστε τον υπηρέτησε όχι μόνο ως φίλαθλος, αλλά και ως πρόεδρος, τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο μπάσκετ. Το 1991, μεσούντος του περίφημου "μακεδονικού ζητήματος" βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη ένας επιτετραμμένος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, τον οποίο ο Σπύρου ήξερε καλά από τότε που έκανε μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ. Την Κυριακή το μεσημέρι τον πήρε από το ξενοδοχείο, πήγαν για φαγητό κι ενώ ο λεγάμενος έπρεπε να φύγει για τα Σκόπια, ο Σπύρου όχι μόνο τον κράτησε στη Θεσσαλονίκη, αλλά τον πήρε κιόλας μαζί του στο γήπεδο "Κλεάνθης Βικελίδης" για να δουν τον αγώνα του Αρη με τη Λάρισα!
Ο Σπύρου ήταν πάντα εκεί: για όλους, όχι μονάχα για τους φίλους ή για τους γνωστούς του. Πάντα και παντού, για να μια κουβέντα, για μια συμβουλή, χωρίς ποτέ να χάνει το χιούμορ του. Όταν ο (φίλος μου στον οποίο πάντοτε προστρέχω για όλα τα μπασκετικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης) Γιωργής Μπουσβάρος ήταν ακόμη πολύ χοντρός, ο Σπύρου τον είδε μια μέρα και του είπε με αυστηρό ύφος: "Γιωργή χάσε κιλά γιατί θα πεθάνεις". Πράγματι ο Μπουσβάρος ακολούθησε τη συμβουλή του, έκανε μια τρομακτική δίαιτα κι έμεινε μισός. Τον είδε πάλι ο Σπύρου και του είπε: "Γιωργή, πάρε κιλά γιατί θα πεθάνεις"!
Γύρισε λοιπόν ο Γιωργής και του λέει με απορία: " Γιατρέ εσύ θα με τρελάνεις στο τέλος,: τελικά να χάσω ή να πάρω κιλά; ". Τον κοίταξε τότε ο Σπύρου έβαλε τα γέλια και του αποκρίθηκε: "Γιωργή, είτε τα πάρουμε τα κιλά, είτε τα χάσουμε, όλοι μας τον ίδιο δρόμο θα πορευθούμε"!
από gazzetta.gr