Αν μου έλεγες ότι θα υπερασπιζόμουν κάποτε την Βίκυ Σταμάτη σύζυγο Τσοχατζοπούλου θα γελούσα από την καρδιά μου. Κι όμως σήμερα αυτό θα κάνω.
Την γιουχάρισα όταν ήταν η ώρα. Στους γάμους των Παρισίων. Την κατήγγειλα όταν την «παρασημοφορούσαν» οι κυρίες του συλλόγου Ελπίδα. Όταν παραχωρούσε τα έσοδα του βιβλίου της για τα ανήμπορα παιδάκια (τι έχουν δει κι αυτά τα παιδάκια!).
Όταν το ζεύγος εμφανίζονταν χεράκι χεράκι στο χορό της Δημοκρατίας και αποδέχονταν την παρουσία τους όλοι.
Μάλλον ας κυριολεκτήσω….
Όταν οι περισσότεροι έβγαζαν τον σκασμό. Ή έκαναν ρεπορτάζ για την πιο κομψή παρουσία. Βράβευαν ξιπασιές.
Παράταιρη υπήρξα μονίμως στα πάρτυ των πολλών.
 |
| της Ρέας Βιτάλη |
Το τελευταίο μου κείμενο, για τα μάτια της μόνο, ήταν σύγκριση ...
Όταν η δικαιοσύνη, η κοινωνία, οι πολιτικοί είχαν βρει τον στόχο τους.
Κάπως ως επιφοίτηση. Αλλά από κει κει πέρα….Ξεκινάνε για μένα οι απάτητες ζώνες.
Στις πολιτισμένες κοινωνίες οι παραβάτες, οι εγκληματίες, παραδίδονται στα χέρια της δικαιοσύνης και κατευθύνονται ή όχι στη φυλακή. Οι δημοσιογράφοι σ΄αυτές τις διαδρομές οφείλουν να παρακολουθούν το κάθε βήμα. Μέχρι την φυλάκιση ή την περίεργη αποφυλάκιση (υπάρχουν και τέτοιες αποφυλακίσεις). Από κει και πέρα η συνείδησή μου λέει ότι σταματάει ο ρόλος τους. Προχθές είδα σε εφημερίδα ένα κείμενο για την Βίκυ Σταμάτη Τσοχατζοπούλου και τις μέρες της στη φυλακή. Ήταν το τρίτο ή τέταρτο ρεπορτάζ με το ίδιο θέμα. Σχεδόν έχει γίνει εβδομαδιαία ενασχόληση «Τι κάνει η Βίκυ στην φυλακή». Η εφημερίδα ΘΕΜΑ είναι συνδεδεμένη απόλυτα με τον Θέμο Αναστασιάδη. Τον θυμάμαι στην μάχιμη δημοσιογραφία αλλά τον θυμάμαι και σε μια περιπέτειά του με την δικαιοσύνη. Τον θυμάμαι να καταφθάνει στα δικαστήρια και η κάμερα να ζουμάρει στο πρόσωπό του. Θυμάμαι την αμηχανία του, θυμάμαι σαν εφιάλτη σχεδόν εκείνο το πάνω χείλος του να πλαταγίζει σαν χείλη ψαριού σε ενυδρείο. Ζόρικο πράγμα! Πόσο μάλλον όταν τρέχουν στο κατόπι σου ένα σωρό άνθρωποι. Όταν οι περισσότεροι απ’ αυτούς που σε χαζεύουν έχουν βγάλει την ετυμηγορία πριν την ετυμηγορία . Όταν σε καίνε με όλα τα ζουμιά που παράγει η μαύρη φύση του καθενός. Τα καυστικά. Και για τους περισσότερους η ενασχόλησή ολοκληρώνεται με τα καυστικά. Εκεί σφυρίζεται η λήξη ενδιαφέροντος τους.
Η Βίκυ Σταμάτη Τσοχατζοπούλου είναι πλέον στη φυλακή. Να διαχειριστεί τα αδιαχείριστα. Να καταβαραθρώνεται κάθε μέρα από τις συνέπειες των πράξεων της. Να χτυπιέται πάνω σε αδιέξοδα που η ίδια έχτισε. Να λιώνει η απέραντη ματαιοδοξία της. Ακόμα κι αν το δικαιούται δεν είναι εύκολο πράγμα. Από την άλλη ένα παιδί ανήλικο κάπου, κάπως, κάποτε, προσπαθεί να διαχειριστεί τα δικά του αδιαχείριστα υπό το βλέμμα μιας τοπικής κοινωνίας. Αυτό κι αν δεν είναι εύκολο. Κατά το εβδομαδιαίο ρεπορτάζ, η Βίκυ Σταμάτη μέρα τη μέρα τα χάνει…Σας ακούγεται περίεργο; Η Βίκυ Σταμάτη πάσχει από μικροβιοφοβία και περνάει τα πάντα με Detol και ουρλιάζει ότι τα μικρόβια θα την πνίξουν; Σας μοιάζει περίεργο; Δεν είναι σκαλοπάτια της ίδιας σκάλας; Η Βίκυ Σταμάτη έχει γίνει πετσί και κόκαλο και διεκδικεί το τηλέφωνο σαν λυσσασμένο αγρίμι. Mοιάζει περίεργο; Κάνει σαν τρελή για να βρεθεί τρόπος να δει το παιδί της που δεν το έχει συναντήσει από την μέρα που μπήκε φυλακή και πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Μπορώ μέχρι και να λυπηθώ.
Οφείλω να μαλώσω την ψυχή μου γι' αυτή μου την ανθρώπινη αντίδραση; Να νοιώσω άσχημα; Αυτό μου αφαιρεί την δυνατότητα να λυπάμαι και για τα παιδάκια της Αφρικής; Έτσι πόνεσα και για την κόρη του Θέμου όταν τον έβλεπα να χτυπάνε τα χείλη του στην κάμερα και να υποχρεώνει το στόμα του σε ένα δήθεν χαμόγελο. Μάχιμη δημοσιογραφία ναι! Ενημέρωση, ρεπορτάζ, σκάψιμο υποθέσεων, φως. Ναι! Αλλά πόσο δημοσιογραφία είναι να εξασφαλίζω φωτογραφία με την γυναίκα του Ψωμιάδη της Aspis Bank (ναι του απατεώνα που έφαγε τα λεφτά του κόσμου) με την τσάντα με τα φαγητά στην ουρά του επισκεπτηρίου και να συγκρίνω την τσάντα της με τις πλαστικές σακούλες των διπλανών «φτωχών» κατά την εφημερίδα. Πόσο δημοσιογραφία είναι να καταγράφω εβδομαδιαίως και να ειρωνεύομαι το «Kitchen paper» που αναζητάει η Βίκυ υστερικά ουρλιάζοντας για να καθαρίζει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο κελί;
Τι νόημα έχει να παρακολουθούμε ως άλλοι Big Brother τον ίδιο ένοχο μέσα στην φυλακή;
Εκτός κι αν σώθηκαν οι ένοχοι σε τούτον τον τόπο.
Οι επόμενοι. Λες;
Ούτε και την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης για νάμαι ειλικρινής παρακολούθησα.
Βρε λες να εξέλειπαν ένοχοι στο ενδιάμεσο;
Αναδημοσίευση από:protagon.gr