Τούτες τις μέρες έδωσαν και ...πήραν οι πλειοδοσίες φιλανθρωπίας,στο νομό Κορινθίας...
Με αποκορύφωμα στη γελοιότητα,τον φλύαρο «ανθρωπισμό» από χρυσαλήτικα μαλακισμένα...
Αυτούς που πανίβλακες τοπικοί «δημοσιογράφοι»-διαδικτυακά πονηρόσκυλα, βγήκαν στο κουρμπέτι με υπερβάλλοντα ζήλο...προμοτάροντάς τους!
«ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ» – ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – 11.00 – ΚΟΡΙΝΘΟΣ -ΠΛΑΤΕΙΑ «ΦΛΟΙΣΒΟΣ».... "έγραψε"!...η δημόσια γραφική πένα!!
Αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως αχαμνούς πελάτες-παθητικούς δέκτες...
Στην προσπάθειά της να σπρώξει απελπισμένους-εθισμένους στην ελεημοσύνη και στον παρασιτικό τρόπο διαβίωσης...στα χρυσαλήτικα πεσκέσια της ντροπής!
Ως πρώτο βήμα για προσηλυτισμό,σε βουλευτική λιμουζίνα...Για να μάθει το ταπεινό γένος να διαχειρίζεται τη φτώχεια του,χωρίς να σηκώνει κεφάλι...χωνεύοντας μοιρολατρικά την σαπίλα του Μιχαλολιάκου...
Άμοιρος πολιτικών ευθυνών βεβαίως δεν είναι και ο δήμαρχος της Κορίνθου,«φιλεύσπλαχνος»και αυτός...
Δεν θέλησε να ρισκάρει ενδεχόμενο πολιτικό κόστος και να εναντιωθεί στις μπουκουραδομαγκιές...με τα καραγκιοζιλίκια και τις στρατιωτικές παρελάσεις στο κέντρο της πόλης!
Μπορούσε και το όφειλε στους πολίτες...να κάνει το αυτονόητο ο δήμαρχος, όπως έκανε και ο δήμος Πειραιά (εδώ)...
Προφανώς δεν βολεύει τον αφ’ υψηλού Αλέκο και τους περί αυτόν καρεκλοκένταυρους κοινωνικοπαντοπώλες ο ορισμός της κοινωνικής αλληλεγγύης,ως:
Ο προσδιορισμός που θεωρεί τον άνθρωπο συμμέτοχο στην λύση του προβλήματος....
*Ικανό να οργανώνει τη συλλογική του δράση με βάση την αρχή της ισοτιμίας,αναπτύσσοντας έτσι πολιτική συνείδηση.
*Υπόχρεο να ενισχύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,χωρίς να υποβαθμίζει τα άτομα,καθόσον δεν δέχεται ότι υπάρχουν «ελεήμονες» και δέκτες της ελεημοσύνης...
*Αποφασισμένο να παύει την περιθωριοποίηση,διότι η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ανοικτή σε όλη την κοινωνία χωρίς ιδεολογικούς,θρησκευτικούς,φυλετικούς ή όποιους αποκλεισμούς...
Με την ευχή να μην δούμε παρόμοιες ασχήμιες και την καινούργια χρονιά παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα από ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού...
«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων.
Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία.
Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές.
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα.
Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά...
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι.
Τα ελατήριά της άλλωστε δεν είναι καθαρά...
Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα.
Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά.
Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του...
Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης..., και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας.
Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων!
Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα... Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας...»
Με αποκορύφωμα στη γελοιότητα,τον φλύαρο «ανθρωπισμό» από χρυσαλήτικα μαλακισμένα...
Αυτούς που πανίβλακες τοπικοί «δημοσιογράφοι»-διαδικτυακά πονηρόσκυλα, βγήκαν στο κουρμπέτι με υπερβάλλοντα ζήλο...προμοτάροντάς τους!
«ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ» – ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – 11.00 – ΚΟΡΙΝΘΟΣ -ΠΛΑΤΕΙΑ «ΦΛΟΙΣΒΟΣ».... "έγραψε"!...η δημόσια γραφική πένα!!
Αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως αχαμνούς πελάτες-παθητικούς δέκτες...
Στην προσπάθειά της να σπρώξει απελπισμένους-εθισμένους στην ελεημοσύνη και στον παρασιτικό τρόπο διαβίωσης...στα χρυσαλήτικα πεσκέσια της ντροπής!
Ως πρώτο βήμα για προσηλυτισμό,σε βουλευτική λιμουζίνα...Για να μάθει το ταπεινό γένος να διαχειρίζεται τη φτώχεια του,χωρίς να σηκώνει κεφάλι...χωνεύοντας μοιρολατρικά την σαπίλα του Μιχαλολιάκου...Άμοιρος πολιτικών ευθυνών βεβαίως δεν είναι και ο δήμαρχος της Κορίνθου,«φιλεύσπλαχνος»και αυτός...
Δεν θέλησε να ρισκάρει ενδεχόμενο πολιτικό κόστος και να εναντιωθεί στις μπουκουραδομαγκιές...με τα καραγκιοζιλίκια και τις στρατιωτικές παρελάσεις στο κέντρο της πόλης!
Μπορούσε και το όφειλε στους πολίτες...να κάνει το αυτονόητο ο δήμαρχος, όπως έκανε και ο δήμος Πειραιά (εδώ)...
Προφανώς δεν βολεύει τον αφ’ υψηλού Αλέκο και τους περί αυτόν καρεκλοκένταυρους κοινωνικοπαντοπώλες ο ορισμός της κοινωνικής αλληλεγγύης,ως:
Ο προσδιορισμός που θεωρεί τον άνθρωπο συμμέτοχο στην λύση του προβλήματος....
*Ικανό να οργανώνει τη συλλογική του δράση με βάση την αρχή της ισοτιμίας,αναπτύσσοντας έτσι πολιτική συνείδηση.
*Υπόχρεο να ενισχύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,χωρίς να υποβαθμίζει τα άτομα,καθόσον δεν δέχεται ότι υπάρχουν «ελεήμονες» και δέκτες της ελεημοσύνης...
*Αποφασισμένο να παύει την περιθωριοποίηση,διότι η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ανοικτή σε όλη την κοινωνία χωρίς ιδεολογικούς,θρησκευτικούς,φυλετικούς ή όποιους αποκλεισμούς...
Με την ευχή να μην δούμε παρόμοιες ασχήμιες και την καινούργια χρονιά παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα από ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού...
«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων.
Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία.
Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές.
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα.
Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά...
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι.
Τα ελατήριά της άλλωστε δεν είναι καθαρά...
Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα.
Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά.
Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του...
Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης..., και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας.
Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων!
Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα... Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας...»