Αλλιώτικη μέρα η χθεσινή στο Κιάτο...από τα μεγάφωνα του δημαρχείου ακούγονταν μελοποιημένη ποίηση «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο.Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..» από το «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου.
Ο κόσμος στα καφέ του πεζόδρομου της Κλεισθένους συζητούσε και περίμενε να σμίξει με τους πεζοπόρους του αγώνα κατά της ανεργίας,που έφτασαν στο κέντρο της πόλης το μεσημέρι.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι αυτή η πρωτοβουλία του δημάρχου της Πάτρας «έχει συμπαρασύρει όλους στο διάβα της» όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε σε έναν από τους χαιρετισμούς στο Κιάτο.Από παντού άκουγες ένα «καλώς τα παιδιά », «μπράβο δήμαρχε», «μπράβο παιδιά»...
Στην γεμάτη από κόσμο πλατεία Ελευθερίας,μπροστά από το δημαρχείο Κιάτου,τους πεζοπόρους του αγώνα υποδέχθηκαν και απηύθυναν χαιρετισμό ο δήμαρχος Σικυωνίων Σπύρος Σταματόπουλος, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Κιάτου Τάκης Κόλιας, ο γραμματέας του σωματείου εργαζομένων της ΔΕΥΑ Σικυωνίων Γιάννης Κελάρης, η πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Κάτω Διμηνιού «Αγκαλιά - ΖΩ» Αθανασία Κούγια,η εκπρόσωπος της συλλογικότητας «Αλληλεγγύη-αντίσταση στο Κιάτο» Γεωργία Καλαρά και ο πρόεδρος της Β' ΕΛΜΕ Κορινθίας Στρ. Παγδάτογλου.
Στο σύντομο χαιρετισμό του ο δήμαρχος Σικυωνίων Σπύρος Σταματόπουλος ,αφού δήλωσε την στήριξή του στην πρωτοβουλία του Δήμου Πατρέων,αναφέρθηκε στο πρόβλημα της ανεργίας που ταλανίζει την Ελληνική κοινωνία,ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην περιλάλητη ανάπτυξη που διαρκώς αναζητείται στη χώρα μας, ως αντίδοτο στην κρίση...
Πιστεύουμε βεβαίως, ο δήμαρχος Σικυωνίων να μην εννοούσε αυτή την «ανάπτυξη» που αφορά την ανακύκλωση της ανεργίας ή το μοίρασμα μιας θέσης πλήρους απασχόλησης σε δύο και τρεις μερικά απασχολούμενων...αλλά ως «ειδικός» να εννοούσε κάτι άλλο...
Από την πλευρά του ο Κώστας Πελετίδης, αφού ευχαρίστησε τον δήμαρχο για την υποδοχή που ο Δήμος Σικυωνίων επιφύλαξε στους πεζοπόρους του αγώνα κατά της ανεργίας, δεν προσέγγισε το θέμα της ανεργίας από τη μεριά του «ειδικού» της ανάπτυξης...ο γιατρός απλά μας κάλεσε να αφήσουμε τους εγωισμούς στη πάντα... να περπατήσουμε...να συζητήσουμε....γιατί αυτός είναι ο δικός μας ο δρόμος...και είναι εμπρός μας...
Ακούγοντας το κάλεσμα του αγωνιστή δημάρχου της Πάτρας ξαναθυμήθηκα το «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου,που σε κάποιο σημείο του λέει : «Λοιπόν δεν είναι ανάγκη να φωνάξω για να με πιστέψουν, να πουν:" Όποιος φωνάζει έχει το δίκιο". Εμείς το δίκιο το `χουμε μαζί μας και το ξέρουμε. Κι όσο σιγά κι αν σου μιλήσω, ξέρω πως θα με πιστέψεις...»