Ανακατεύθυνση στο portal kavos news

Τι μάθαμε από την συνάντηση του Ομπάμα με την «Αριστερά»

Η επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα είναι κάτι που θα μείνει στη συλλογική μνήμη. Όχι επειδή υπήρξε κάποια ουσιαστική εξέλιξη, άλλωστε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε ένα «πέρασμα» για να προωθήσει τις κατευθύνσεις πάνω στα γεωπολιτικά συμφέροντα που υπαγορεύουν τα αφεντικά του. Ωστόσο, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση της επίσκεψης του από την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς»
του Ορέστη Βέλμαχου
Αφού λοιπόν η κυβέρνηση Τσίπρα απαγόρευσε τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, αφού ο Νίκος Τόσκας ζήτησε την κατανόηση μας και προέτρεψε τους πολίτες να «συμμορφωθούν» με τις υποδείξεις της αστυνομίας, η κυβέρνηση της «Αριστεράς» προσπάθησε να δείξει ότι η Ελλάδα αποτελεί το κέντρο του κόσμου κατά την επίσκεψη Ομπάμα.

Τι μάθαμε  από την επίσκεψη Ομπάμα:
  1.  Απαγορεύονται οι διαδηλώσεις: Η κυβέρνηση της «Αριστεράς» απαγόρευσε τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, καθώς η «φιέστα» της επίσκεψης Ομπάμα ήταν εξόχως σημαντική. Ήρθε άλλωστε να μιλήσει για το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Αυτό που πρώτα θα σκίζαμε, μετά θα το διαγράφαμε, μετά θα το διαπραγματευόμασταν και τέλος θα ψάχναμε για «διευθέτηση» του. Ξύλο, χημικά και αστυνομική βία από «αριστερούς» που καταδίκαζαν τους προκατόχους τους για τα μέτρα καταστολής, που ομολογουμένως θυμίζουν «γύψο». Όταν βέβαια δεν έχεις να προτάξεις φιλολαϊκές θέσεις, η βία είναι πάντα μια λύση.
  2.  Όταν σε φτύνουν να λες πως βρέχει: Η κυβέρνηση διαλαλούσε πως η επίσκεψη Ομπάμα θα έστρωνε τον δρόμο για την διευθέτηση του χρέους (αυτό που παλιά θα διέγραφε). Όντως ο Ομπάμα έκανε λόγο για ελάφρυνση του χρέους, αλλά τόνισε πως η ελάφρυνση αυτή δεν πρέπει να βγάλει την Ελλάδα «από τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων». Ο Ρέγκλινγκ (επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) είχε πει ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά αυτός είναι «κακός» και υπέρ της λιτότητας, ενώ ο Ομπάμα που υπογράμμισε δύο φορές πως δεν πρέπει να σταματήσει η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων σε βάρος των πολιτών, είναι «διαφορετικός» και πρεσβεύει την έξοδο της Ελλάδας από τις πολιτικές λιτότητας.
  3.  Οι gangsters μπορούν να γίνουν πονόψυχοι: Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναφερόταν μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 σε gangsters και μαφιόζους, «δείχνοντας» το ΔΝΤ, μάλλον δεν είχαν στο μυαλό τους ότι ο Ομπάμα θα συντασσόταν πλήρως με τη γραμμή του, πριν τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό Τσίπρα. Στη συνάντηση της Τρίτης, δεν υπήρξε αναφορά στις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως το Ταμείο παίρνει θέση υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους, «ξεχνώντας» τα επιπλέον μέτρα λιτότητας που ζητούν. Για παράδειγμα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν ξεχνά να υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως το ΔΝΤ είναι υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους, αλλά με κάποιο τρόπο «ξεχνάει» πως το Ταμείο θέλει επιπλέον υφεσιακά μέτρα. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος βέβαια τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι το ΔΝΤ (με το οποίο συντάσσεται πλήρως ο Ομπάμα, σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο) είναι «σκληρός παίκτης».
  4.  Η παγκόσμια ειρήνη υπό το πρίσμα των ΗΠΑ: Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε και για «ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή», στη συνάντηση με τον Ομπάμα. Με τον Ομπάμα που υπό την προεδρία του οι ΗΠΑ συμμετείχαν σε «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις στη Νιγηρία, στο Καμερούν και στην Ουγκάντα, ενώ ενίσχυσε στρατιωτικά τις αμερικανικές δυνάμεις αλλά και στρατούς άλλων χωρών σε περιοχές της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. 

Αυτά λοιπόν μας «δίδαξε» η επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα. Βία και χημικά κατά διαδηλωτών, «βλέπουμε και κάνουμε» δεσμεύσεις για το ελληνικό δημόσιο χρέος και δηλώσεις για παγκόσμια ειρήνη, από τον πρόεδρο της χώρας που βρίσκεται πίσω από εκατομμύρια δολοφονίες του στρατού των ΗΠΑ, πάντα υπό «ειρηνευτική» σκέπη. Ας μην ξεχνάμε και το Obamacare, το σύστημα που έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπο του Ομπάμα. Ρωτήστε και τα εκατομμύρια αμερικανών που ζουν κάτω από γέφυρες, για να σας πουν πόσο άλλαξε τη ζωή τους ο Ομπάμα
Άλλωστε, η «κυβέρνηση της Αριστεράς» έχει βρει τόσο πολύ το βάδισμα της, που έχει καταφέρει να συνδυάζει αρμονικά το «αριστερό» με το δεξιό περπάτημα. Όταν λοιπόν ο «προοδευτικός» Ομπάμα αποτελέσει παρελθόν, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να συνομιλήσει και με τον Τραμπ, και με τον «φίλο» Νετανιάχου. Ας μην ξεχνάμε πως οι gangsters, όπως η Μέρκελ και το ΔΝΤ, έγιναν πλέον φίλοι και όσο πιο «αριστερά» απλώνεις το χέρι σου, τόσο περισσότερους «προοδευτικούς» θα βρεις δίπλα σου.

Είναι τουλάχιστον ανήθικο να συνδέονται οι «μουσικοί του δρόμου» με την επαιτεία

Η ιδιότητα των «μουσικών του δρόμου» (και του καλλιτέχνη του δρόμου γενικότερα) είναι ένας τρόπος έκφρασης των μουσικών κ.ά. καλλιτεχνών που έχει μακρά ιστορική πορεία μέσα στους αιώνες και τους διαφορετικούς πολιτισμούς. 
Αν περιοριστούμε στον ελλαδικό χώρο και μόνο, η μουσική δραστηριότητα των «μουσικών του δρόμου» ανιχνεύεται ήδη από τον κυκλαδικό, τον μινωικό και τον μυκηναϊκό πολιτισμό, ο δε αρχαίοι «μουσικοί του δρόμου» διακριτά εμφανίζονται στους προ-ομηρικούς χρόνους με τους αοιδούς που εξελίσσονται κατόπιν στην ομηρική εποχή στους ραψωδούς. Κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η ελευθερία τους να επιλέγουν τον τρόπο, τον χρόνο και τον τόπο έκφρασης, κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο δηλ. με αυτό του σημερινού «μουσικού του δρόμου». Και έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού στο αρχαιοελληνικό πολιτισμό αυτοί οι καλλιτέχνες ως εμπνεόμενοι από τις μούσες, η δε ανταμοιβή τους θεωρούνταν πάντα ανταπόδοση της σημαντικής του πολιτιστικής προσφοράς και όχι επαιτεία.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για τη θέση της μουσικής στην κοινωνία και την παιδεία των αρχαίων Ελλήνων, για το ρόλο που έπαιζε στο δημόσιο βίο, στην εξέλιξη της φιλοσοφίας και την ανάπτυξη των επιστημών. Ο Πυθαγόρας, ο οποίος έβαλε τις βάσεις του μουσικού συστήματος, θεωρούσε ότι η μουσική ήταν πάνω απ’ όλα μια μαθηματική επιστήμη, η εικόνα της ουράνιας αρμονίας, η έκφραση δηλ. των αρμονικών σχέσεων των αριθμών που επεκτεινόταν στους πλανήτες. Δεδομένη θεωρείται εξάλλου η επίδραση της αρχαιοελληνικής μουσικής στους μουσικούς πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής, του αραβικού μουσικού πολιτισμού και τους μεταγενέστερους μουσικούς πολιτισμούς της Ευρώπης, με τη διάδοση των αρχών της Σχολής των Πυθαγόρειων.
Σε ολόκληρο τον κόσμο σήμερα, σε κάθε μεγάλη ή μικρή πόλη, στους δρόμους, τα πάρκα, στις πλατείες, στους πεζόδρομους, στις αγορές, στο μετρό, ακόμα και στις λαϊκές αγορές στην Αμερική (farmers market), παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, οι μεμονωμένοι μουσικοί ή τα μουσικά σύνολα στήνουν ελευθέρα τα όργανα και παίζουν, προσφέροντας γενναιόδωρα τη μουσική τους, αμβλύνοντας το σκληρό και άχαρο αστικό τοπίο και ομορφαίνοντας έστω πρόσκαιρα τις στιγμές αυτών που περιδιαβαίνουν. 
Εντούτοις εδώ, στο τόπο που συστηματοποιήθηκε και οργανώθηκε η φιλοσοφία της μουσικής και ο οποίος τόπος διέδωσε και δίδαξε την ελεύθερή της έκφραση, εδώ λοιπόν στη χώρα μας η δραστηριότητα του «μουσικού του δρόμου» θεωρείται επαιτεία και διώκεται. 
Προφανώς αυτή η στάση της Ελληνικής Πολιτείας είναι από πολιτιστικής απόψεως καταδικαστέα.
Ποιοι ήταν πάντα και ποιοι είναι σήμερα οι «μουσικοί του δρόμου» , ιδιαίτερα σε αυτά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης;
  • Είναι οι νεαροί μαθητές του μουσικού σχολείου, οι φοιτητές του μουσικού τμήματος του πανεπιστημίου και οι σπουδαστές των ωδείων, που θέλουν να θέσουν την τέχνη τους στη δοκιμασία της ανοικτής ακρόασης στο δρόμο, μετρώντας τρόπω τινά την αποδοχή της μουσικής τους από το κοινό, με κριτήριο το πιθανό φιλοδώρημα από τους περαστικούς. 
  • Είναι  παλιοί και νέοι επαγγελματίες μουσικοί που τα τελευταία χρόνια χάσανε πλέον τις δουλειές τους και προτίμησαν να «βγάλουν» την τέχνη τους στο δρόμο με αξιοπρέπεια, παρά να βυθιστούν άπραγοι στη θλίψη της ανεργίας, στο περιθώριο της κοινωνίας και τον αποκλεισμό.
  • Είναι παλιννοστούντες, που η εκμάθηση μουσικής ήταν δεδομένη και αυτονόητη στις κοινωνίες από τις οποίες προήλθαν και που ερχόμενοι πλέον στην «πατρίδα», παίζουν για να συμπληρώσουν τον βιοπορισμό τους. 
  • Είναι αλλοεθνείς φοιτητές που σπουδάζουν εδώ και παίζουν τη μουσική της δικής τους κουλτούρας.
  • Είναι τσιγγανόπουλα με τη χαρακτηριστική, ζωντανή μουσική παράδοση της φυλής τους.
  • Είναι περαστικοί τουρίστες που μας χαρίζουν τραγούδια του δικού τους λαού και τόπου.
  • Είναι πρόσφυγες ή μετανάστες που παίζουν ελπίζοντας ότι έτσι θα βρουν κοινή γλώσσα και θα επικοινωνήσουν μαζί μας και τόσοι άλλοι.
Όλοι αυτοί, μέσα στα μερικά κέρματα που πιθανώς θα μπουν στο «καπέλο» τους, βλέπουν την ανταπόδοση των περαστικών στη χαρά που τους μετέδωσαν και που αποπνέεται από αυτή τους την καλλιτεχνική δραστηριότητα, τη «μουσική στο δρόμο» και απολαμβάνουν την αναγνώριση της πολιτιστικής προσφοράς τους, της αξίας της τέχνης τους και των μακρόχρονων κόπων που χρειάστηκαν. 
Όλοι αυτοί που ομορφαίνουν τις πόλεις γεμίζοντας τις γωνιές τους με τζαζ, ροκ, μπλουζ, κλασσική μουσική, ντόπια και ξένη λαϊκή και εθνική παραδοσιακή μουσική, όλοι αυτοί ούτε απαιτούν ούτε επαιτούν. 
Και αυτοί που ανταποκρίνονται με κάποιο κέρμα δεν είναι βέβαια συνεργοί σε κάποιο αδίκημα ή συνένοχοι σε κάποια αξιόποινη πράξη. Δεν πρέπει καν να θεωρούνται ευσπλαχνικοί, φιλάνθρωποι ή ελεήμονες, παρά, το πολύ-πολύ, να νιώθουν αλληλέγγυοι στη όποια τρέχουσα δυσκολία του «μουσικού του δρόμου». Και μάλιστα με το αζημίωτο, αφού έτσι, με κάποιο κέρμα, ανταποδίδουν αβίαστα την ευχάριστη μουσική στιγμή, που μέσα στο πλαίσιο της καθημερινή τους ρουτίνα τους έλαχε και τους προσφέρθηκε στο δρόμο.
Ιδιαίτερα σήμερα με τις κοινωνικές διαστάσεις που έχει πάρει η οικονομική κρίση στον τόπο μας και με την ανεργία να μαστίζει τη χώρα, μια χώρα που έχει στραφεί στο δανεισμό (μήπως στην επαιτεία;) για να πορευτεί, είναι τουλάχιστον ανήθικο και βαθειά υποκριτικό, να συγχέεται η έντιμη, αξιοπρεπής, κοινωνικά αρεστή και χρήσιμη δραστηριότητα του «μουσικού του δρόμου» με την επαιτεία, όπως τουλάχιστον αυτή ορίζεται από το νόμο ως ποινικά κολάσιμη πράξη...
Ας αφήσουν λοιπόν,αυτόν τον κόσμο να ανασάνει...χωρίς τον φόβο των προσαγωγών και των διώξεων για επαιτεία, κατάληψη δημόσιου χώρου, μη πληρωμή πνευματικών δικαιωμάτων στην ΑΕΠΙ .κ.λ.π.

Αυτή η κρυμμένη Αμερική που αναμασά ξαναζεσταμένα μίση

Η Αμερική των μεγάλων πόλεων, των νέων και των μειονοτήτων, δεν είναι παρά ένα μέρος αυτής της μεγάλης χώρας. Κρύβει μία άλλη Αμερική, πιο ηπειρωτική, πιο λευκή, που αναμασάει ξαναζεσταμένα μίση. Ο Τραμπ επευφημείται από λευκούς άνδρες, χαμηλής μόρφωσης, που συχνά συγκαταλέγονται στα ορφανά της παγκοσμιοποίησης και που θεωρούν ότι είναι υποβιβασμένοι, είναι η ανάλυση του Pap Ndiaye καθηγητή στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι (Sciences Po), που δημοσιεύει η Liberation.
Αυτή η Αμερική της οργής
του Παπ Ντιαγέ *
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι η μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη στην αμερικανική ιστορία από το 1948, όταν ο Τρούμαν είχε εκλεγεί διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά. 
Η προσεχής είσοδος στον Λευκό Οίκο αυτού του ανέντιμου και ανίκανου δισεκατομμυριούχου αποτελεί καταστροφή για τη χώρα του και για τον κόσμο, οι διαστάσεις της οποίας είναι ακόμη άγνωστες. 
Πώς φθάσαμε ως εκεί;
Από ιστορικής πλευράς, δύο σημαντικά φαινόμενα βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και πενήντα χρόνια, που επιτρέπουν τον ορισμό του περιγράμματος αυτής της κατάρρευσης.Από τη δεκαετία του ΄60, η αμερικανική κοινωνία έχει υποστεί βαθιά αλλαγή: το άνοιγμα των πυλών της χώρας στη μετανάστευση, κυρίως των ισπανόφωνων και των Ασιατών, καθώς και η πολιτική κινητοποίηση κοινοτήτων που ιστορικά τελούσαν υπό κυριαρχία, κυρίως των μαύρων, αλλά και των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, κλπ, διαμόρφωσαν μία νέα χώρα, πολυπολιτισμική, περισσότερο δημοκρατική. Αυτό που στο παρελθόν ήταν φυσιολογικό, όπως η άσκηση κάθε μορφής κυριαρχίας των λευκών, ετέθη εν μέρει σε αμφισβήτηση μέχρι το συμβολικό ζενίθ που ήταν η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008.

Μία Αμερική που αναμασά ξαναζεσταμένα μίση
Αυτές οι αλλαγές έκρυψαν όμως την συντηρητική αντίδραση μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας, που στηριζόταν σε πολιτισμικά και φυλετικά προνόμια. Η φωνή αυτής της Αμερικής είχε ξανακουστεί όταν εξέλεξε τον Ρίτσαρντ Νίξον το 1968 ή τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980.
Ξεχνάμε συχνά ότι η Αμερική των ακτών των δύο ωκεανών, η Αμερική των μεγάλων πόλεων, των νέων , των μειονοτήτων δεν αποτελεί παρά τμήμα αυτής της μεγάλης χώρας, φυσικά πιο ορατό και ελκυστικό για τον υπόλοιπο κόσμο. Κρύβει μια άλλη Αμερική, πιο ηπειρωτική, πιο λευκή, πιο νότια, αυτή των κωμοπόλεων, μέρος των οποίων στράφηκε προς τον χριστιανικό φονταμενταλισμό, αναμασώντας ξαναζεσταμένα μίση, που αισθάνεται εγκαταλελειμμένη, που σιχαίνεται τον Ομπάμα. 
Οταν ο Τραμπ υπόσχεται «να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη», στέλνει ένα μήνυμα σε αυτήν την Αμερική: συμβολική επιστροφή στην λευκή Αμερική της δεκαετίας του ΄50, μία Αμερική της ιεραρχίας, υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού και ανδροπρεπή προέδρου. Μέσω του διορισμού ακραίων συντηρητικών δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο, η πολιτική κληρονομιά της δεκαετίας του '60 απειλείται με διάλυση.

Το δεύτερο φαινόμενο είναι οικονομικό: από τη δεκαετία του ΄70, η αμερικανική εργατική τάξη επλήγη από το κλείσιμο ορυχείων και εργοστασίων. Τα εκατομμύρια των καλοπληρωμένων αμερικανών εργατών αντικαταστάθηκαν από εκατομμύρια φτωχών εργαζομένων σε επισφαλείς θέσεις. Οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες πήραν τεράστιες διαστάσεις. Σήμερα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο όπως πριν από το New Deal. Το 1929, το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών κατείχε το 50% του εθνικού πλούτου, πριν πέσει στο 25% τη δεκαετία του ΄70. Σήμερα, βρισκόμαστε πάλι στο 50%. Δεν είναι παράξενο, άρα, που ο λαϊκισμός της αριστεράς, ενσαρκωμένος από τον Μπέρνι Σάντερς, αναβιώθηκε στον αντίλαλο των πύρινων ομιλιών του γερουσιαστή της Λουιζιάνας Χιούι Λονγκ στη δεκαετία του ΄30.

Ο Τραμπ επευφημείται από λευκούς, χαμηλής μόρφωσης άνδρες
Με μεγάλη διαίσθηση, ο Τραμπ εκμεταλλεύθηκε τον υποβιβασμό του αμερικανικού κόσμου των εργατών, υποσχόμενος την καταγγελία των διεθνών συμβάσεων, την οικοδόμηση τοίχων και το άνοιγμα των ορυχείων και των εργοστασίων. Ο Τραμπ επευφημήθηκε από χαμηλής μόρφωσης λευκούς άνδρες, που συχνά συγκαταλέγονται στα ορφανά της παγκοσμιοποίησης και που θεωρούν ότι είναι υποβιβασμένοι. Αυτή η Αμερική διακατέχεται από «λύσσα», σε μία επανάληψη της διάσημης έκφρασης του Σαρτρ.
Αυτό το ισχυρό λαϊκό κίνημα είναι κατά συνέπεια, με την ακριβή έννοια του όρου, αντιδραστικό. Πήρε ανησυχητικές μορφές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αφυπνίζοντας όλες τις οργανώσεις της υπεροχής της λευκής φυλής και του ρατσισμού, ανάμεσά τους και την Κου Κλουξ Κλαν, που δεν είχαν κινητοποιηθεί υπέρ ενός υποψηφίου για την προεδρία από τον Τζορτζ Ουάλας στη δεκαετία του '60, μεγάλου υποστηρικτή της πολιτικής των διακρίσεων.

Στις συγκεντρώσεις του Τραμπ, οι πιο ξαναμμένοι ούρλιαζαν απειλές κατά των Κλίντον και σήκωναν τη γροθιά κατά των αντιπάλων και των μαύρων. Ισως δεν είναι παρά η κορυφή αυτού του αντιδραστικού κύματος, αλλά έχει τη σημασία της και είναι πολύ ορατή. Κανένας αμερικανός πολιτικός μετά τον Ρέιγκαν δεν είχε καταφέρει να ενσαρκώσει αυτήν την αντιδραστική πολιτική. Δεν έλειψαν οι υποψήφιοι (για παράδειγμα ο Πατ Μπιουκάναν στη δεκαετία του '90), αλλά το κατάφερε ο Τραμπ, νεοεισελθών στην πολιτική, που μόλις κέρδισε το στοίχημα, διαψεύδοντας όλους τους κανόνες της πολιτικής επιστήμης. Η ανεπανάληπτης χυδαιότητας εκστρατεία του, αφήνει πίσω της μία χώρα άναυδη, τρομαγμένη. Αλλά, η αμερικανική κοινωνία των πολιτών διαθέτει δημοκρατικά εφόδια. Θα είναι σε θέση να προβάλει ισχυρή αντίσταση στις αυταρχικές λόξες του νέου προέδρου.

Πηγή: Liberation

*O Παπ Ντιαγέ είναι καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι (Sciences Po)

Τα χρόνια της αθωότητας του Λέοναρντ Κοέν στην Υδρα

Ο Λέοναρντ Κοέν είχε διηγηθεί αρκετές φορές πώς αποφάσισε να φύγει για την Ελλάδα και να επιλέξει την Υδρα. 
Ηταν Απρίλιος του 1960 και περπατούσε με πονόδοντο στο Λονδίνο, στο οποίο βρέχει συνεχώς. «Είδα λοιπόν την πόρτα της Τράπεζας της Ελλάδας μπροστά μου», δήλωσε ο Κοέν το 1991, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Les Inrockuptibles.
«Μπήκα και είδα κάποιον ταμία αρκετά μαυρισμένο πίσω από το ταμείο. Τον ρωτάω "Τι καιρό κάνει στην Ελλάδα;" και μου λέει "Είναι άνοιξη". Δύο ημέρες αργότερα έφευγα για την Ελλάδα».
Φτάνει στην Αθήνα και συνεχίζει για την Ύδρα. Η Ύδρα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής και της δημιουργίας του. Αγοράζει εκεί ένα παραδοσιακό σπίτι και έζησε με την Μαριάν τη σύντροφό του επί επτά χρόνια. Η Μαριάν πέθανε τον Αύγουστο του 2016 και ο Κοέν την αποχαιρέτησε λέγοντας: «Λοιπόν Μαριάν, έχει φτάσει αυτή η στιγμή όπου είμαστε τόσο μεγάλοι και τα σώματά μας καταρρέουν και πιστεύω ότι θα σε ακολουθήσω πολύ σύντομα. να ξέρεις ότι είμαι τόσο κοντά σου που αν απλώσεις το χέρι σου, πιστεύω ότι θα μπορέσεις να φτάσεις το δικό μου»

Το σπίτι του στην Ύδρα το πλήρωσε μόλις 1.500 δολάρια, χρησιμοποιώντας κάποια χρήματα που του είχε αφήσει στην κληρονομιά της η γιαγιά του. Αργότερα θα δηλώσει, αυτή ήταν η πιο έξυπνη απόφαση που πήρε ποτέ στη ζωή του
Σε ένα γράμμα που έστειλε στη μητέρα του, η περιγραφή που της κάνει του σπιτιού «ζωγραφίζει» με μοναδικό τρόπο τη μεγάλη αγάπη που νιώθει ο καλλιτέχνης για αυτό το ιδιαίτερο νησί.
«Το σπίτι έχει μια τεράστια βεράντα που κοιτάζει ένα δραματικό βουνό και πολλά λευκά σπίτια να λάμπουν πάνω του. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και δροσερά, με βαθιά παράθυρα σε χοντρούς τοίχους. Υποθέτω ότι πρέπει να είναι πολύ παλιό, πάνω από 200 ετών, και συχνά σκέφτομαι πόσες γενιές ναυτικών έχουν ζήσει εδώ. Χρειάζεται αρκετή δουλειά, αλλά αν ξεκινήσω από τώρα, σε μερικά χρόνια θα είναι ένα μέγαρο. Ζω σε έναν λόφο και σκέφτομαι πως η ζωή παραμένει η ίδια εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ολη τη μέρα ακούω τις φωνές των μικροπωλητών που περνούν από κάτω και οι φωνές τους είναι τόσο μουσικές. Σηκώνομαι κάθε μέρα στις επτά και εργάζομαι μέχρι το μεσημέρι. Νωρίς το πρωί είναι πιο δροσερά και άρα καλύτερα, αλλά εξάλλου αγαπάω τη ζέστη, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι η θάλασσα του Αιγαίου είναι μόλις δέκα λεπτά από την πόρτα μου» γράφει.
Ο Κοέν αγάπησε την Ύδρα και οι Υδραίοι τον αγάπησαν, τον αποδέχτηκαν αμέσως. Άρχισε να τον επισκέπτεται ο άνθρωπος που μάζευε σκουπίδια με το κάρο του και όπως έλεγε ο Κοέν «αυτό είναι σαν να παίρνεις το Μετάλλιο της Λεγεώνας της τιμής». Στο σπίτι του 19ου αιώνα ο Κοέν δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Αντίθετα, διατήρησε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του σπιτιού, του κήπου, της βεράντας και της διακόσμησης του χώρου. Το κτίσμα αυτό, όμοιο εξωτερικά με τα υπόλοιπα σπίτια του νησιού, βρίσκεται σε ένα από τα πιο ψηλά σημεία της Χώρας, και από τη βεράντα του, η θέα αγκαλιάζει όλο το λιμάνι. Στην Ύδρα ο Κοέν ανακάλυψε τον ελληνικό τρόπο ζωής. Εδώ άρχισε να αποκρυσταλλώνει τη σοφία των καλύτερων του ποιημάτων και να γράφει σπουδαία τραγούδια. Εδώ ξαναγεννήθηκε, όπως λένε, όσοι τον ξέρουν. Εδώ γράφει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του όπως «So Long, Marianne» και Bird on the Wire”. 
Εδώ συνάντησε την πανέμορφη Νορβηγίδα Μάριαν Ιλεν, μια νεαρή καλλονή που όλοι θαύμαζαν για την εξυπνάδα και το χιούμορ της. Μια θεϊκή ύπαρξη, που όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Κόεν, «οι θεοί έφεραν στον δρόμο μου» και με την οποία μοιράστηκε δέκα ολόκληρα χρόνια μουσικής και ποίησης, την πιο ειδυλλιακή περίοδο της ζωής του. Για την Μάριαν, τη μούσα του, ο Κόεν έγραψε το τραγούδι «So Long, Marianne» και Bird on the Wire”.  
Την γνώρισε σε ένα παντοπωλείο στην Υδρα και έγιναν ζευγάρι. Επί χρόνια η Μάριαν Ιλεν και ο γιός της Αξελ μοιράστηκαν τη ζωή του Κοέν στην Ελλάδα και στον Καναδά. Η Μάριαν Ιλεν πέθανε στις 28 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 81 ετών στη Νορβηγία.

Η Πελοπόννησος EXPO πληρώνει τις "φούσκες" του Επιμελητηρίου Κορινθίας

Μετά την εξάτμιση των επικοινωνιακών φουσκών της έκθεσης "Κορινθία 2016" σειρά είχε χθες η πολιτική πασαρέλα by Tatoylis ,που εγκαινίασε ,στη ΒΙΠΕ της Τρίπολης,την πολυδιαφημισμένη επιμελητηριακή έκθεση "Πελοπόννησος EXPO" 

Η Peloponnisos Expo υποστηρίζεται και από το Enterprise Greece ,τον οργανισμό δηλαδή που σε συνεργασία με τις Περιφέρειες και τα Επιμελητήρια εξυπηρετεί τις σχεδιαστικές πολιτικές του ΣΕΒ,που φυσικά καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική περιφερειακή ανάπτυξη,που υπό προϋποθέσεις μπορεί να είναι προς όφελος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και κατά προέκταση των πολιτών.


Παρ' όλη τη διαφήμιση,αυτή τη φορά  οι Κορίνθιοι δεν τσίμπησαν... στα κόλπα του γενειοφόρου "σοφού" της περιφέρειας, που σχεδίασε μια επιμελητηριακή έκθεση με χαρακτηριστικά «εγκλωβισμού δικτύου». Ίσως μετά τη φούσκα της έκθεσης "Κορινθία 2016" ο κόσμος να κατάλαβε επιτέλους πως η υπερβολική συγκέντρωση ισχύος που δημιουργεί η δεσπόζουσα θέση του Τατούλη ή των Επιμελητηρίων σε αυτές τις εκθέσεις,δηλαδή των εκπροσώπων του ΣΕΒ σε τοπικό επίπεδο...βλάπτει σοβαρά αυτό καθαυτό το δικαίωμα του επιχειρείν των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. 


Αντικειμενικά η κορινθιακή εκπροσώπηση στην έκθεση Peloponnisos Expo είναι από ελλιπής έως ουσιαστικά ανύπαρκτη. Συγκεκριμένα αν εξαιρέσουμε  την canal dive του Αρκά επιχειρηματία Γιώργου Μουρούτσου και την κατασκευαστική εταιρεία ΛΑΡΣΙΝΟΣ Α.Ε. που ούτως ή άλλως θα συμμετείχε στην Peloponnisos Expo γιατί της έγινε ειδική βράβευση,όπως και στους ιδιοκτήτες του  Costa Navarino ,που δεν άφησαν μήτε μια σπιθαμί χώμα άχτιστη στην Πύλο...από εκεί και πέρα δεν είδαμε συμμετοχές από σοβαρές κορινθιακές επιχειρήσεις ,κυρίως του αγροδιατροφικού τομέα.


Αν δεν κάνουμε λάθος,στην Peloponnisos Expo (σύμφωνα με τον κατάλογο εκθετών ΕΔΩ) συμμετέχει εθιμοτυπικά μόνο το "μαγαζί" του Νανόπουλου ,που ως Επιμελητήριο Κορινθίας και ενδεχομένως ελέω "κολιγιάς" ...πήρε μαζί του τις Τουριστικές Επιχειρήσεις Λουτρακίου,μαζί με  το Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο,αλλά και τα ..."σαλιγκάρια"  της fereikos και τον φούρνο του Σωρηράκη του Γκατζιούφα...που ως πρόεδρος κι εκείνος ο "φουκαράς" αναγκάζεται να "προμοτάρει" τον κ. Χριστοδούλου  από το  Καίσαρι ,αλλά και την γειτόνισά του την veraniki από την Κάτω Αλμυρή !


Φυσικά στην Peloponnisos Expo συμμετέχει και η κορινθιακή επιχείρηση ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Α. & ΣΙΑ ΕΕ,που με την υποστήριξη της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης διαθέτει στην αγορά την αμφιλεγόμενη και ενδεχομένως επικίνδυνη (για το κτήμα) ποικιλία  ελιάς  Arbequina (δείτε ΕΔΩ  -  Προσοχή σε μαϊμού ελιές πυκνής φύτευσης),όπως επίσης παρέχει και υπηρεσίες τοπικής "ανάπτυξης" - μέσω της  ελαιοσυλλεκτικής μηχανής μάρκας Gregoire -  που σας απελάσει από την  "περιττή" παρουσία των εργατών...επωφελούμενος φυσικά το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού κόστους !


Βεβαίως τα ωφελήματα της "Peloponnisos Expo" για την τοπική μας οικονομία ,αφού περάσουν ένα πρώτο στάδιο προ - διαλογής από την RAP GROUP P.C. ,που βρίσκεται στο χώρο της έκθεσης γιατί ειδικεύεται στην παροχή υπηρεσίων διαχείρισης απορριμμάτων...

θα αναλυθούν επί τόπου και επαρκώς από τον γενειοφόρο "σοφό" της περιφέρειας,σε συνεργασία με το ιδιωτικό Εργαστήριο Αναλύσεων MEDI CENTER και θα τα μάθουμε γρήγορα και δωρεάν από την free press φυλλάδα του κ. Μασούρη...αλλά και πλέον εμπεριστατωμένα και  αξιόπιστα από την επίσης παρούσα RAP MEDIA του κ. Ραψωματιώτη...


Εξάλλου ο Δημήτρης ο Ραψωματιώτης προαλείφεται και για επόμενος πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κορινθίας...είναι δυνατόν να κουκουλώσει  τα "ωφελήματα" του θεσμού !

Νίκος Φίλης: «Εκτελέστηκε συμβόλαιο πολιτικού θανάτου μου»

Σαφείς αιχμές για την απομάκρυνσή του από το υπουργείο Παιδείας άφησε ο Νίκος Φίλης κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής.
Ο κ. Φίλης, εμφανώς συγκινημένος, σημείωσε πως «όλοι βρισκόμαστε σε αυτές τις θέσεις με εντολή του ελληνικού λαού και με απόφαση του Πρωθυπουργού» και επισήμανε πως από την πλευρά του κ. Τσίπρα δεν του επισημάνθηκαν προβλήματα, αντιθέτως υπήρξαν θετικές αναφορές στο έργο του υπουργείου.
Πρόσθεσε ωστόσο, με αφορμή σχετική πρόσφατη αναφορά του Πρωθυπουργού, ότι «παρόλα αυτά, αιφνιδίως, το «άριστα 20″ μετατράπηκε σε μόλις ενάμιση μήνα σε μη προβιβάσιμο βαθμό».
Υπενθυμίζεται πως ο κ. Τσίπρας κατά την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς είχε βάλει «άριστα 20» στις επιδόσεις του υπουργείου Παιδείας.
Απαντώντας σε όσους απορούν για το ότι δεν αποδέχθηκε θέση σε άλλο υπουργείο, ανέφερε:«Χαμογελώ και μόνο με την απορία τους. Δεν με ξέρουν, δεν μας ξέρουν, δεν υποψιάζονται τι μπορεί να παραχθεί όταν η ατομική αξιοπρέπεια συναντάται και εκπροσωπεί τη συλλογική αξιοπρέπεια».


«Πυρά» κατά Ιερώνυμου
Ο κ. Φίλης έστρεψε τα βέλη του και κατά του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, κάνοντας λόγο, μεταξύ άλλων, και για αναζήτηση κεντρικού πολιτικού ρόλου εκ μέρους της ιεραρχίας.
Ειδικότερα κατηγόρησε την ηγεσία της Εκκλησίας για αλλαγή στάσης σε μία σειρά θεμάτων και την υιοθέτηση ατζέντας που γυρίζει τη χώρα στο παρελθόν και μίλησε για ευθεία αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Αναφερόμενος στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Ιερώνυμου, κατά την οποία είχε χαρακτηρίσει τον κ. Φίλη προβληματικό και ασυνεπή, ο μέχρι πρότινος υπουργός Παιδείας είπε πως, με αυτή τη συνέντευξη οργανώθηκε και εκτελέστηκε ένα συμβόλαιο πολιτικού θανάτου σε βάρος του. «Εκεί ζητήθηκε από τον Πρωθυπουργό της χώρας η καθαίρεση του προβληματικού υπουργού Παιδείας» σημείωσε χαρακτηριστικά. Πρόσθεσε ότι όταν η Εκκλησία ζητά και επιτυγχάνει την αποπομπή ενός υπουργού τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Σημείωσε μάλιστα ότι «στη συνέχεια της εκπομπής, με την αναφορά σε πλευρές της συζήτησης στο γραφείο του Πρωθυπουργού, παρόντος του κ. Ιερώνυμου, εκτοξεύτηκε η προβληματική απειλή περί προθύμων πολιτικών παραγόντων να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση αρκεί να το ζητήσει η Εκκλησία».
Σημειώνεται ότι κατά τη συνέντευξη ο κ. Ιερώνυμος είχε πει πως ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος του είπε κατά τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου πως «αν δεν συμφωνείτε Μακαριότατε, ρίχνω την κυβέρνηση αύριο το πρωί».
Ο κ. Φίλης επισήμανε ότι η συμπεριφορά της εκκλησίας απέναντι στο πρόσωπό του καταδεικνύει την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των σχέσεων κράτους-εκκλησίας στην κατεύθυνση του διαχωρισμού ρόλου και αρμοδιοτήτων εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης.

«Μοχθήσαμε 13 μήνες»
«Μοχθήσαμε 13 μήνες, έφτασε η μέρα της αποχώρησης» ανέφερε ο κ. Φίλης, προβαίνοντας σε απολογισμό του έργου του στο υπουργείο Παιδείας και ευχαριστώντας θερμά τους συνεργάτες του. «Είπα την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων μου ότι θα κάνουμε αντιστροφή των προτεραιοτήτων. Είπα θα χτίζουμε από κάτω προς τα πάνω. Δεν ξεκινήσαμε από τα πανεπιστήμια, αλλά από τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια, τα λύκεια, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας» σημείωσε και συμπλήρωσε πως «μέσα σε λίγους μήνες παρά τη σκληρή μνημονιακή λιτότητα, προχωρήσαμε στο σχολείο ποιότητας».
Επανέλαβε επίσης πως πρέπει να μπει τέλος στις πανελλήνιες εξετάσεις και ζήτησε αυτό να είναι αποτέλεσμα διακομματικής συνεργασίας. Παράλληλα, ζήτησε από τη νέα ηγεσία να «αγκαλιάσει» το πρόγραμμα του υπουργείου για τα προσφυγόπουλα.