Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
αργά στα νύχια πατάει η ζωή
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται… κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία… πάει…
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πως τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.
Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ
κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί και κει είναι σκατά – σα να μην τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό δεν έχω που να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό που πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης
Ντελίριουμ Τρέμενς το λεν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
κι ύστερα μ’ ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό
κόβω γύρω γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω
κολλάω κει πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου
και μέσα τους αδειάζω τα ψυχοφάρμακα
τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί
Θάνατος στο Βυζάντιο σιχτίρ οι δυναστείες
το διάφραγμα της φίλης μου τις ειρηνικές επεμβάσεις
οι πουλημένες τραβηχτικές Kodak και Γ. Σταύρου
να πάνε να πεθάνουν
Θάνατος στους Αθάνατους
μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει
– Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ......- Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…”. "Η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα ΜΜΕ". Αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης,
****************************************************************************************************
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός είχε χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν την “Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων”.
*****************************************************************************************************
Ο Ρήγας Αξελός εκ μέρους του Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών,είπε: "Σου αφήνω λίγα λουλούδια για να σε συντροφεύουν στο μοναχικό ταξίδι σου. Ετσι το θέλει η ψυχούλα σου. Για την ευαισθησία σου που με επιμέλεια έκρυβες,για το ταλέντο σου που κατασπατάλησες και πάνω απ όλα για τη δύναμη, την αλύγιστη δύναμη, που είχες ν αντιμετωπίζεις την όποια εξουσία. Μόνο η αμείλικτη εξουσία του θανάτου σε παγίδεψε. Αντίο Κατερίνα".
Στεφάνια κατατέθηκαν από το Συνασπισμό, το Σύνδεσμο Ελλήνων Ηθοποιών και Σεναριογράφων, από τις εκδόσεις Καστανιώτη και τις εκδόσεις Λιβάνη, από το θέατρο Τέχνης, από την Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών.
Στις 26-10-1993,λίγο μετά το θάνατο της, προβλήθηκε στο κανάλι Αντέννα, η εκπομπή MADE IN GREECE,της Σεμίνας Διγενή με αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου.
Στις 10-10-1995 έγινε στο ΤΕΙ Καβάλας μια εκδήλωση αφιερωμένη στην Κατερίνα Γώγου.
Το 1997 ανέβηκε στο Αντιθέατρο της Μαρίας Ξενουδάκη το θεατρικοποιημένο ποιητικό μοντάζ Ρέκβιεμ Κατερίνα Γώγου σε σκηνοθεσία του Μήλα που βασιζόταν στην ποίηση της.
Το ίδιο έργο είχε ανέβει το 1995 στο Θέατρο Κνωσσός.
Το 1998, το συγκρότημα Magic de spell, μελοποίησε ένα ποίημα απο το πρώτο βιβλίο της ποιήτριας. Το τραγούδι και ο τίτλος του άρθρου είναι από το ίδιο ποίημα: Τραμπάλα στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών.
Στην ποίηση της Γώγου βασίζεται και το τραγούδι η "Μπαλλάντα της Φωτιάς" του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα.
Το τελευταίο κείμενο, με τίτλο, "Ντόρτια", του βιβλίου "Η γενιά της Ηπατίτιδας του Νίκου Παΐζη είναι αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου.
Στο θέατρο "Κορύβαντες" ανέβηκε το 2004,η παράσταση "ΕΝΑΣ ΜΑΚΡΥΣ ΑΣΠΡΟΣ ΕΠΙΔΕΣΜΟΣ" που βασίστηκε σε κείμενα από τη ΓΕΝΕΣΗ και σε ποίηση της Κατερίνας Γώγου, του Μιχάλη Κατσαρού και της Σύλβιας Πλαθ. Η σύνθεση των κειμένων και η ερμηνεία εγιναν από τον Ανδρέα Θεοχάρη.
Στο πλαίσιο του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών για θέματα φύλου και ισότητας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης προσφέρθηκε κατά το χειμερινό εξάμηνο 2004-2005 από την καθηγήτρια του τμήματος Φιλολογίας Χριστίνα Ντουνιά το μάθημα "Γυναικείες φωνές στη Νεοελληνική Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη, Μέλπω Αξιώτη, Μάτση Χατζηλαζάρου, Ζωή Καρέλλη, Κική Δημουλά, Κατερίνα Γώγου".
********************************************************
ΜΙΑ ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Την Τετάρτη το απόγευμα, 6 Οκτωβρίου 1993, μια είδηση στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις έδινε μια άλλη διάσταση στις κόρνες, στις αφίσες των εφημερίδων και στα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων - οι εκλογές θα γινόντουσαν σε 4 μέρες. "Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, 53 ετών, βρέθηκε νεκρή την Κυριακή, αλλά μόλις χτές διαπιστώθηκε η ταυτότητά της", έλεγαν οι εκφωνητές λίγο πριν μεταδώσουν το δελτίο καιρού της επόμενης μέρας.
Την Πέμπτη το πρωί, η είδηση του θανάτου της πέρναγε στις καλλιτεχνικές σελίδες των εφημερίδων. Φωτογραφίες, βιογραφικά της και αποσπάσματα απο διάφερες συνεντεύξεις της.
Έλεγε, το 1986, η Κατερίνα Γώγου : "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα .... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή ... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει απο αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ..." Το 1991 η Κατερίνα Γώγου έλεγε : " Έχω ένα παράπονο ... Ακου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ ..." Γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήγε στη σχολή θεάτρου του Τάκη Μουζενίδη. Χορό έκανε στις Πράτσικα, Ζουρούδη, Βαρώτη. Έπαιζε με τους θιάσους Ηλιόπουλου, Βίλμας Κύρου, Ρένας Βλαχοπούλου, Γιώργου Κωνσταντίνου κ.α. Έκανε πολλές ταινίες. Παλιά τον "Νόμος 4000", το "Βαρύ πεπόνι", πιο πρόσφατα την "Παραγγελιά", την "Όστρια". Το τελευταίο έργο που έπαιξε στο θέατρο ήταν η "Φιλουμένα Μαρτουράνο", το 1979, με την Έλλη Λαμπέτη. Στο ίδιο καμαρίνι με την Σαπφώ Νοταρά ντυνότανε για την παράσταση, Έπαιζε ρόλους πολλούς στο σινεμά και στο θέατρο, τις πιο πολλές φορές τον ρόλο της υπηρέτριας ή του ατίθασου πλουσιοκόριτσου. Αγαπούσε τη Θεσσαλονίκη το ίδιο με την Αθήνα. Εκεί σε έναν καυγά γι αυτήν μαχαιρώθηκε ένα αγόρι. 30 Αυγούστου του 1991. Το 1986 μήνυσε τον Αρκουδέα για άγριο ξυλοδαρμό στο θέατρο Λυκαβυττού απο την αστυνομία "είμαστε φτιαγμένοι απο εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών" έλεγε σε μια συνέντευξή της. Σήμερα στις 3 μ.μ γίνεται η κηδεία της στο Α' Νεκροταφείο. Γράφουν οι εφημερίδες, 7 Οκτωβρίου 1993. Έγραψε βιβλία "Τρία κλικ αριστερά", "Ιδιώνυμο", "Ξύλινο παλτό", "Νόστος", "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών", το ανέκδοτο "Ρόδον". Ποιήματα. Σκόρπιες, σκληρές, ελληνικές, δικές της εικόνες, μέσα σε ταραχή, αλήθεια και απόσταση θανάτου. Ξένε, άγνωστε διαβάτη αυτού του Νεκροταφείου, εδώ σε αυτό το μνήμα, αναπαύεται η Κατερίνα Γώγου. Αυτή για την οποία έγραψαν κάποτε πως στην ταινία "Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο" ήταν η πιο ατίθαση μαθήτρια. Ξένε, αυτή η πόλη κάτω, τώρα ξέρει γι αυτήν. Τα ανήσυχα παιδιά ξέρουν γι αυτήν, πως έκανε μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία, άλλη μια ροκ εν ρολ βουτιά.
(Απο το "Οδός Πανός" Νο 83-84, Φεβρουάριος 1996, γραμμένο απο τον Γιώργο Χρονά).