Το 1936, κατά την Ισπανική επανάσταση η Μπαρτσελόνα έκανε περιοδείες στις ΗΠΑ, το Μεξικό και την Ευρώπη προκειµένου να συγκεντρώσει χρήµατα για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες του Δηµοκρατικού Στρατού.
 |
| Η Μπαρτσελόνα και οι άλλοι! |
Η Ζανκτ Πάουλι έχει καταφέρει να προσεγγίσει πολλές πολιτικοποιηµένες κατηγορίες: είναι πανκ, αριστεροί και αριστεριστές, αντιναζιστές και αντιρατσιστές. Είναι οι πρωτοστάτες σχεδόν κάθε πολιτικής διαδήλωσης στο Αµβούργο και όχι µόνο, αφού υπάρχουν περισσότερα από 100 αναγνωρισµένα κλαµπ φίλων της Ζανκτ Πάουλι σε όλον τον κόσµο.
 |
| «Viva con aqua de Sankt Pauli» - µια καµπάνια από την οποία συλλέγονται χρήµατα για την υδροδότηση σχολείων της Κούβας µε πόσιµο νερό. |
Ο υποδιοικητής Μάρκος είναι οπαδός της Ίντερ Στις εξέδρες ανεµίζουν σηµαίες µε σφυροδρέπανα αντί για δαφνοστεφανωµένους εφήβους και οι φίλαθλοι τραγουδούν τη Διεθνή αντί του ύµνου της οµάδας. Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος, υποστηρίζει ο µεγάλος Ουρουγουανός συγγραφέας και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος Εντουάρντο Γκαλεάνο. Αυτή η ιστορία είναι στενά συνδεδεµένη (από την πρώτη… κλωτσιά στην µπάλα) µε την πολιτική, µε την κοινωνία. Από τότε που στα µέσα του 18ου αιώνα οι σιδηροδροµικοί εργάτες του Μάντσεστερ δηµιουργούσαν την Νιούτον Χηθ, την οµάδα που «γέννησε» την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή από τότε που οι άγγλοι ναύτες «έβγαιναν» στο Μπιλµπάο και έφτιαχναν την Αθλέτικ Μπιλµπάο. Άραγε πόσοι έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουν ότι την Παναχαϊκή ίδρυσαν αναρχικοί της Πάτρας γύρω στα 1890; Νοµίζατε ότι η «κοκκινόµαυρη» εµφάνιση ήταν τυχαία επιλογή; Είναι αναµφισβήτητο ότι το ποδόσφαιρο συγκεντρώνει το ενδιαφέρον εκατοµµυρίων ανθρώπων, ανεξάρτητα από την ταξική προέλευση. Αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογίες στο ποδόσφαιρο. Μια βόλτα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ευρώπης και ανακάλυψε οµάδες που επιµένουν να έχουν και πολιτική άποψη! ΓΕΡΜΑΝΙΑ Οι αντιεξουσιαστές της Ζανκτ Πάουλι Υπάρχουν σύλλογοι που υποστηρίζουν ότι είναι κάτι παραπάνω από µια ποδοσφαιρική οµάδα και υπάρχουν οµάδες που είναι κάτι πολύ περισσότερο, χωρίς να χρειάζεται να το διαφηµίζουν. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Ζανκτ Πάουλι του Αµβούργου. Σύµφωνα µε έρευνα υπάρχουν περισσότεροι από 11 εκατοµµύρια φίλοι της οµάδας του Αµβούργου, αριθµός που την κατατάσσει στις δηµοφιλέστερες της Γερµανίας και ίσως στις πιο αγαπητές οµάδες του πλανήτη. Η Ζανκτ Πάουλι έχει καταφέρει να προσεγγίσει πολλές πολιτικοποιηµένες κατηγορίες: είναι πανκ, αριστεροί και αριστεριστές, αντιναζιστές και αντιρατσιστές. Είναι οι πρωτοστάτες σχεδόν κάθε πολιτικής διαδήλωσης στο Αµβούργο και όχι µόνο, αφού υπάρχουν περισσότερα από 100 αναγνωρισµένα κλαµπ φίλων της Ζανκτ Πάουλι σε όλον τον κόσµο. Τη δεκαετία του ‘80 η Ζανκτ Πάουλι είχε τερµατοφύλακα τον Φόλκερ Ίπιγκ, ο οποίος έµενε σε οίκηµα που τελούσε υπό κατάληψη, ενώ για έξι µήνες είχε παρατήσει το ποδόσφαιρο προκειµένου να προσφέρει εθελοντική εργασία στη σπαρασσόµενη από τον εµφύλιο πόλεµο Νικαράγουα. Τον περασµένο χειµώνα η Ζανκτ Πάουλι προετοιµάστηκε στην Κούβα. Εκεί οι παράγοντες, ποδοσφαιριστές και προπονητές αντιµετώπισαν τη σκληρή πραγµατικότητα και τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν καθηµερινά οι κάτοικοι της χώρας του Φιντέλ Κάστρο. Έτσι, αποφάσισαν να βοηθήσουν και σε συνεργασία µε το πάντα πρόθυµο κοινό τους έθεσαν σε εφαρµογή το πρόγραµµα «Viva con aqua de Sankt Pauli» - µια καµπάνια από την οποία συλλέγονται χρήµατα για την υδροδότηση σχολείων της Κούβας µε πόσιµο νερό. ΙΤΑΛΙΑ «Bandiera Rossa»… στο γήπεδο! Μέχρι τη σεζόν 2003-2004 οι ακροδεξιοί οπαδοί της Λάτσιο «µονοπωλούσαν» το πολιτικό χρώµα στις εξέδρες των ιταλικών γηπέδων. Εκείνη τη χρονιά «επέστρεψε» στην Α’ κατηγορία, µετά από µισό αιώνα, η Λιβόρνο. Η αποκαλούµενη και «κόκκινη» οµάδα. Όχι άδικα βέβαια αφού όλες οι σηµαίες της αριστεράς, όλων των ειδών τα σφυροδρέπανα κυµατίζουν από τους οπαδούς της Λιβόρνο. Βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει «κόκκινο» το Λιβόρνο. Σ’ αυτή την πόλη της Τοσκάνης ιδρύθηκε το Ιταλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα στις αρχές του προηγούµενου αιώνα. Οι «κόντρες» Λιβόρνο – Λάτσιο είναι µνηµειώδεις και συνήθως προκαλούν πολιτικούς «τριγµούς». Η Ίντερ (θυµίζω ότι το όνοµα της οµάδας είναι Internazionale, δηλαδή Διεθνής), είναι η αγαπηµένη οµάδα του υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας. Η διοίκηση της Ίντερ δώρισε ένα ασθενοφόρο στους Ζαπατίστας, ενώ ο αρχηγός της οµάδας Αργεντίνος (τυχαίο;) Χαβιέ Ζανέτι πρότεινε τα πρόστιµα των παικτών και τα έσοδα από τα µηνύµατα των κινητών να δοθούν για την ανοικοδόµηση του χωριού Τσιναχαντάν που καταστράφηκε από επίθεση του κυβερνητικού στρατού. «Πιστεύουµε σε έναν καλύτερο κόσµο που θα τον εµπλουτίζουν οι διαφορετικές πολιτιστικές εκφράσεις και έθιµα όλων των λαών», έγραψε ο Ζανέτι για να απαντήσει ο υποδιοικητής Μάρκος: «Αδέλφια µας της Ίντερ, σας ευχαριστούµε για τη βοήθειά σας. Περιµένουµε µε αγωνία την στιγµή που η οµάδα των Ζαπατίστας θα σας αντιµετωπίσει». ΚΥΠΡΟΣ Τα κόµµατα πάνε γήπεδο! Στην Κύπρο, ποδόσφαιρο και πολιτική πάνε χέρι-χέρι, αφού οι µεγάλες οµάδες του νησιού διατηρούν στενές σχέσεις µε τα πολιτικά κόµµατα. Η εµφύλια, πολιτικού χαρακτήρα, ποδοσφαιρική διαµάχη στην Κύπρο, έχει βαθιές ρίζες και πολύ ελληνικές. Ήταν το 1948, όταν τα µέχρι τότε ενιαία σωµατεία αποφάσισαν να εκδώσουν ψήφισµα µε το οποίο να καταδικάζουν τους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα, «ψήφισµα καταδίκης του συµµοριτοπολέµου», όπως το χαρακτήριζαν. Η Αριστερά στην Κύπρο δεν µπορούσε να το αποδεχθεί µε αποτέλεσµα να διαχωρίσει τη θέση της και να ιδρύσει τα δικά της σωµατεία. Από τον ΑΠΟΕΛ (Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όµιλος Ελλήνων Λευκωσίας, τον υποστηρίζουν οι δεξιοί), αποχωρεί µια οµάδα στελεχών και ποδοσφαιριστών που ιδρύουν την Οµόνοια Λευκωσίας, η οποία είναι ταυτισµένη µε το ΑΚΕΛ. Ταυτόχρονα ιδρύονται η Νέα Σαλαµίνα στην Αµµόχωστο, η Αλκή στη Λάρνακα και άλλα. Η πολιτικοποίηση είχε αρχίσει. Η κοµµατικοποίηση ήταν το επόµενο στάδιο σε µία κοινωνία, όπου ο διαχωρισµός στη βάση των κοµµατικών προτιµήσεων εξελίχθηκε σε βασικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού. Σε κάθε χωριό υπάρχει ο αριστερός και ο δεξιός σύλλογος, το αριστερό και το δεξιό ποδοσφαιρικό σωµατείο, το καφενείο των αριστερών και το καφενείο των δεξιών. ΙΣΠΑΝΙΑ Η Μπαρτσελόνα και οι άλλοι! Απ’ όλες τις οµάδες που µεσουρανούν στο παγκόσµιο ποδόσφαιρο µόνο µια έχει «καθαρή» φανέλα, δηλαδή χωρίς διαφήµιση. Η Μπαρτσελόνα. Από το 1891 που ιδρύθηκε η «Μπάρτσα» είναι κάτι περισσότερο από µια οµάδα. Είναι η ποδοσφαιρική συνείδηση των Καταλανών. Το 1936, κατά την Ισπανική επανάσταση η Μπαρτσελόνα έκανε περιοδείες στις ΗΠΑ, το Μεξικό και την Ευρώπη προκειµένου να συγκεντρώσει χρήµατα για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες του Δηµοκρατικού Στρατού. Εξάλλου το σύντοµο καλοκαίρι της αναρχίας στη Βαρκελώνη έγινε πραγµατικότητα… Την Τετάρτη 24 Μαΐου στο «Σταντ Ντε Φρανς» του Παρισιού η «Μπάρτσα» νίκησε 2-1 την Άρσεναλ και κατέκτησε το δεύτερο κύπελλο πρωταθλητριών στην ιστορία της. Στις εξέδρες υπήρχαν σηµαίες της Καταλονίας, της Βραζιλίας, της Σουηδίας, του Καµερούν, της Ολλανδίας, του Μεξικού, ακόµα και της Γαλλίας. Της Ισπανίας ούτε για δείγµα. Εξάλλου το δηµοφιλέστερο πανό στο «Καµπ Νου» είναι αυτό που λέει: «Η Καταλονία δεν είναι της Ισπανίας»… Εν κατακλείδι… Στις 26 Γενάρη του 1949 το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν ασφυκτικά γεµάτο. Οι οµάδες ήταν στον αγωνιστικό χώρο. Από τη µια ο πρωταθλητής Ελλάδος Ολυµπιακός και από την άλλη η µεικτή ποδοσφαιρική οµάδα του Α’ και Γ’ τάγµατος Μακρονήσου. Με την οµάδα των «εαµοβούλγαρων» αγωνίστηκαν µεταξύ άλλων οι Γιώργος Δαρίβας, Διονύσης Γεωργάτος, Νίκος Πολίτης, Ηλίας Μαλαµόπουλος του Ολυµπιακού, ο Αντώνης Παπαντωνίου του Παναθηναϊκού, ο Νίκος Λιαρός του Ηρακλή, ο Κώστας Λιαρός της Καλαµαριάς, ο Λευτέρης Βασιλειάδης του Απόλλωνα Αθηνών και ο Γιώργος Πατηνιώτης του Εθνικού. Οι εξόριστοι µε γκολ των Ιωαννίδη, Πατηνιώτη νίκησαν 2-1 τον πρωταθλητή Ολυµπιακό, γεγονός που εξόργισε τόσο τους επίσηµους όσο και τους στρατοκράτες. Όµως ο κόσµος τους αποθέωσε… Για όσους προσπαθούν να µας πείσουν ότι στην Ελλάδα η πολιτική δεν αναµειγνύεται µε το ποδόσφαιρο!
