Το απόγευμα της Δευτέρας 27 Γενάρη, έξι μετανάστες εργάτες γης που δουλεύουν σ' ένα από τα φυτώρια του Μαραθώνα διεκδίκησαν από τον εργοδότη το αυτονόητο: Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα 3 μηνών. Η απάντηση ήταν βρισιές και απειλές. Εκείνοι επανέλαβαν το αίτημά τους να πληρωθούν.
«Τότε με άρπαξε από το λαιμό. Δεν μπορούσα να ανασάνω»...λέει ο πρώτος εργάτης.
Δεύτερος εργάτης προσπαθεί να τον απομακρύνει: «Θα τον έπνιγε. Δεν γινόταν να κάθομαι να βλέπω. Κι άρχισε να μου ρίχνει γροθιές», λέει με το πρόσωπο γεμάτο μώλωπες μέχρι και σήμερα. Μπαίνουν στη μέση οι υπόλοιποι εργάτες «για να σταματήσουμε το κακό», και εκείνος πήγε στο σπίτι του, είκοσι μέτρα πιο πέρα, και βγήκε με την καραμπίνα. «Αρχισε να πυροβολεί στο ψαχνό. Από θαύμα δεν σκοτώθηκε κάποιος από μας»...
Ο ένας από τους έξι εργάτες μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Οι γιατροί του αφαιρούν οκτώ σκάγια, από το δεξί μάτι, τον λαιμό, το χέρι, τρία στο αριστερό πόδι, δύο στο δεξί. Κι οι αρχές επιδεικνύουν άμεση ετοιμότητα ενάντια στο θύμα, του παίρνουν αποτυπώματα μέσα στο νοσοκομείο, τον φρουρούν όχι για να τον προστατεύσουν, αλλά για να μη το σκάσει, ώστε να συλληφθεί μετά την ανάρρωσή του επειδή ήταν ...«παράνομος».
Ακολουθούν απειλές και εκβιασμοί από ανθρώπους του εργοδότη, ότι «αν μιλήσετε θα σας θάψουμε». Κι αργότερα, «πόσα θέλετε για να μη μιλήσετε». «Εμείς θέλουμε το δίκιο. Και να μην ξανασυμβεί σε άνθρωπο», απαντούν.
Στον Μαραθώνα το 2020,άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους ζουν σαν σύγχρονοι είλωτες
Αν και ο αριθμός τους δεν είναι στατικός - ένα τμήμα μετακινείται ανάλογα με την εποχή και τις καλλιέργειες (π.χ. χειμώνα στο μάζεμα ελιάς) - σήμερα υπολογίζεται σε 2.000 με 3.000. Ανάμεσά τους δουλεύουν και περίπου 100 ανήλικα παιδιά. Η καταγωγή τους είναι από την Ινδία, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής.
Το μεροκάματο στα φυτώρια της περιοχής έπεσε τα τελευταία χρόνια από τα 30 ευρώ στα 20. Με δουλειά από τα χαράματα μέχρι το βράδυ. Επτά μέρες τη βδομάδα. Χωρίς διάλειμμα. Ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
«Οταν λιποθυμήσεις στον καύσωνα, όταν αρρωστήσεις τον χειμώνα δεν πληρώνεσαι», λένε. Τα εργατικά «ατυχήματα» είναι συχνό φαινόμενο, όπως και το δάγκωμα φιδιού. «Φοβούνται να πάνε στο νοσοκομείο, πολλοί δεν έχουν "χαρτιά". Ευτυχώς οι περισσότεροι γιατροί μάς φροντίζουν, χωρίς να νοιάζονται για το χρώμα και τα χαρτιά μας».
Οσοι δεν έχουν τα «νόμιμα χαρτιά», ζουν σε παραπήγματα, μέσα στα φυτώρια. Με νάιλον για στέγη. `Η μέσα σε κοντέινερ, 15 - 20 άνθρωποι. Το καλοκαίρι τούς ρημάζουν ο ήλιος και τα κουνούπια. Τον χειμώνα ανάβουν την γκαζιέρα που μαγειρεύουν για να ζεσταθούν. Η παροχή ρεύματος εξαρτάται από τον εργοδότη. «Εκείνος έχει το διακόπτη. Μας δίνει ρεύμα για 1-2 ώρες τη μέρα. Το βράδυ είναι πάντα κλειστό γιατί φοβούνται μήπως βάλουμε κάποιο θερμαντικό σώμα να ζεσταθούμε. Αρκετοί δεν έχουν καθόλου ρεύμα. Πάνω από 120 εργάτες γης δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε νερό. Αν βρουν κάποιο πηγάδι...».
Τουαλέτα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Οι «τυχεροί» ζουν σ' εγκαταλειμμένες αποθήκες και ...πληρώνουν ενοίκιο 150 ευρώ. Ενσημα δεν κολλούν σε κανέναν «αλλά χωρίς ένσημα δεν μπορείς να βγάλεις άδεια παραμονής ή εργασίας. Κρατούν ενέχυρο τα διαβατήριά μας. Είμαστε όμηροι», καταγγέλλουν.
* * *
Το ράντισμα με φυτοφάρμακα γίνεται χωρίς καν τα στοιχειώδη μέσα προστασίας. «Δεν δίνουν τίποτα, ούτε μάσκες, ούτε γάντια. Μας λέει το αφεντικό "ψεκάστε" και χάνεται μέχρι να τελειώσουμε». Οταν διαμαρτύρονται για τη φρίκη που ζουν, η απειλή που εκτοξεύεται από κάποιους εργοδότες είναι «"ηρεμήστε μην ξαμολήσουμε τη Χρυσή Αυγή". Κάθε άνθρωπος θέλει να βγει μετά τη δουλειά, να ηρεμήσει. Ομως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να κυκλοφορούμε».
«Τότε με άρπαξε από το λαιμό. Δεν μπορούσα να ανασάνω»...λέει ο πρώτος εργάτης.
Δεύτερος εργάτης προσπαθεί να τον απομακρύνει: «Θα τον έπνιγε. Δεν γινόταν να κάθομαι να βλέπω. Κι άρχισε να μου ρίχνει γροθιές», λέει με το πρόσωπο γεμάτο μώλωπες μέχρι και σήμερα. Μπαίνουν στη μέση οι υπόλοιποι εργάτες «για να σταματήσουμε το κακό», και εκείνος πήγε στο σπίτι του, είκοσι μέτρα πιο πέρα, και βγήκε με την καραμπίνα. «Αρχισε να πυροβολεί στο ψαχνό. Από θαύμα δεν σκοτώθηκε κάποιος από μας»...
| Λίγα λεπτά μετά τον τραυματισμό |
Ακολουθούν απειλές και εκβιασμοί από ανθρώπους του εργοδότη, ότι «αν μιλήσετε θα σας θάψουμε». Κι αργότερα, «πόσα θέλετε για να μη μιλήσετε». «Εμείς θέλουμε το δίκιο. Και να μην ξανασυμβεί σε άνθρωπο», απαντούν.
Στον Μαραθώνα το 2020,άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους ζουν σαν σύγχρονοι είλωτες
Αν και ο αριθμός τους δεν είναι στατικός - ένα τμήμα μετακινείται ανάλογα με την εποχή και τις καλλιέργειες (π.χ. χειμώνα στο μάζεμα ελιάς) - σήμερα υπολογίζεται σε 2.000 με 3.000. Ανάμεσά τους δουλεύουν και περίπου 100 ανήλικα παιδιά. Η καταγωγή τους είναι από την Ινδία, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής.
Το μεροκάματο στα φυτώρια της περιοχής έπεσε τα τελευταία χρόνια από τα 30 ευρώ στα 20. Με δουλειά από τα χαράματα μέχρι το βράδυ. Επτά μέρες τη βδομάδα. Χωρίς διάλειμμα. Ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
«Οταν λιποθυμήσεις στον καύσωνα, όταν αρρωστήσεις τον χειμώνα δεν πληρώνεσαι», λένε. Τα εργατικά «ατυχήματα» είναι συχνό φαινόμενο, όπως και το δάγκωμα φιδιού. «Φοβούνται να πάνε στο νοσοκομείο, πολλοί δεν έχουν "χαρτιά". Ευτυχώς οι περισσότεροι γιατροί μάς φροντίζουν, χωρίς να νοιάζονται για το χρώμα και τα χαρτιά μας».
Οσοι δεν έχουν τα «νόμιμα χαρτιά», ζουν σε παραπήγματα, μέσα στα φυτώρια. Με νάιλον για στέγη. `Η μέσα σε κοντέινερ, 15 - 20 άνθρωποι. Το καλοκαίρι τούς ρημάζουν ο ήλιος και τα κουνούπια. Τον χειμώνα ανάβουν την γκαζιέρα που μαγειρεύουν για να ζεσταθούν. Η παροχή ρεύματος εξαρτάται από τον εργοδότη. «Εκείνος έχει το διακόπτη. Μας δίνει ρεύμα για 1-2 ώρες τη μέρα. Το βράδυ είναι πάντα κλειστό γιατί φοβούνται μήπως βάλουμε κάποιο θερμαντικό σώμα να ζεσταθούμε. Αρκετοί δεν έχουν καθόλου ρεύμα. Πάνω από 120 εργάτες γης δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε νερό. Αν βρουν κάποιο πηγάδι...».
Τουαλέτα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Οι «τυχεροί» ζουν σ' εγκαταλειμμένες αποθήκες και ...πληρώνουν ενοίκιο 150 ευρώ. Ενσημα δεν κολλούν σε κανέναν «αλλά χωρίς ένσημα δεν μπορείς να βγάλεις άδεια παραμονής ή εργασίας. Κρατούν ενέχυρο τα διαβατήριά μας. Είμαστε όμηροι», καταγγέλλουν.
* * *
Το ράντισμα με φυτοφάρμακα γίνεται χωρίς καν τα στοιχειώδη μέσα προστασίας. «Δεν δίνουν τίποτα, ούτε μάσκες, ούτε γάντια. Μας λέει το αφεντικό "ψεκάστε" και χάνεται μέχρι να τελειώσουμε». Οταν διαμαρτύρονται για τη φρίκη που ζουν, η απειλή που εκτοξεύεται από κάποιους εργοδότες είναι «"ηρεμήστε μην ξαμολήσουμε τη Χρυσή Αυγή". Κάθε άνθρωπος θέλει να βγει μετά τη δουλειά, να ηρεμήσει. Ομως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να κυκλοφορούμε».