Πιστέψτε με είμαι ένας τραπεζίτης
!!
Σε κάποια μακρινή χώρα, ζούσε ένας γυρολόγος - τραπεζίτης.Αυτός, κατά το παραμυθάκι, ΕΙΧΕ ΠΤΥΧΙΟ, μάλλον - σίγουρα δε - ΚΑΙ μετα-πτυχιακό. Είχε δε αποφοιτήσει από σπουδαίο σχολείο, ιδιωτικό καλό, το κάλλιστο της εποχής του. Αυτό, το οποίο ΟΛΟΙ ΕΣΕΒΟΝΤΟ & ΕΥ-ΥΠΟΛΗΠΤΟΝΤΟ, κατά το μακρινό έως & πρόσφατο παρελθόν.
Επειδή η μακρινή χώρα του είχε κάποια οικονομικά προβλήματα και επειδή και ο ίδιος ο γυρολόγος - τραπεζίτης, κατά το τελευταίο διάστημα έκαμε κάποιες ίσως ατυχείς επιλογές στον επαγγελματικό του χώρο, αποφάσισε να κάμει “re-orientation” - επαγγελματικό. Κάτι δλδ., σαν να “ξανα-δημιουργήσει” καριέρα, ας λεχθεί έτσι.
Ητοι δλδ., αντί να είναι τραπεζίτης (έστω, γυρολόγος), να γίνει πολιτικός.
Οι τράπεζες, στην μακρινή αυτή χώρα, είχαν κάποιες “δυσκολίες”. Και αυτός, ο γυρολόγος - τραπεζίτης, ήταν μάλλον “redundant”, για αυτές. Δλδ., τους περίσσευε.
Οπότε, ο γυρολόγος - τραπεζίτης της ιστορίας, εστράφη προς ένα ξύπνιο παιδάκι αυτής της μακρινής χώρας, το οποίο τελικώς, ΔΕΝ είχε ΠΤΥΧΙΟ. Μισο-έλεγε όμως το παιδάκι, ότι είχε πτυχίο. Αυτό το παιδάκι, εχρίσθη αρχηγός κόμματος, αυτής της μακρινής χώρας, για τις εκλογές της, οι οποίες οσονούπω θα ελάμβαναν χώρα: μάλιστα δε, υπέσχετο ΚΑΙ “ξανα-δημιουργία” της χώρας.
Σε αυτή την μακρινή χώρα, λειτουργούσε και ένας κάποιος σταθμός: ΟΧΙ του μετρό, ΟΥΤΕ του τραίνου, ΟΥΤΕ του λεωφορείου.
Άλλος σταθμός, άλλου τύπου, με παράξενο όνομα: “ΟΥΡΑΝΟΣ”, ελέγετο ο σταθμός.
Ο σταθμός αυτός λοιπόν, ο “ΟΥΡΑΝΟΣ”, προμοτάριζε το ως άνω παιδάκι, το άνευ ΠΤΥΧΙΟΥ, αυτό, το οποίο εχρίσθη αρχηγός κόμματος, για τις ΤΟΤΕ επερχόμενες εκλογές της μακρινής χώρας.
Τούτο συνέβη, επειδή προφανώς ο “ΟΥΡΑΝΟΣ” επίστευε στις καλές υπηρεσίες τις οποίες το παιδάκι αυτό, θα προσήνεγκε στην μακρινή αυτή χώρα & στους κατοίκους της, εν γένει.
Ο “ΟΥΡΑΝΟΣ”, στην μακρινή αυτή χώρα, προμοτάριζε και άλλα παιδάκια: νεώτερα ή άκρως σιτεμένα (παραδοξολογία, πράγματι).
Και με άκραν λύπην του, έβλεπε ο “ΟΥΡΑΝΟΣ” ότι, ό,τι έπιανε, είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα με αυτό του Μίδα: ως γνωστόν, ο Μίδας, ό,τι έπιανε, γινόταν χρυσάφι.
Εδώ, τελειώνει άδοξα το παραμυθάκι.. ...γραφει ο Σωκράτης Πετρόπουλος